رابطه مشوق‌هاي مالي و جديت در تمايل به افشاي اعمال غيراخلاقي

زمينه: عليرغم سرمايه‌گذاري‌هايي كه در سراسر جهان در زمينه ابزارهاي تشخيص تقلب انجام مي‌شود، تحقيقات همواره افشاگران را به‌عنوان مهم‌ترين منبع تشخيص تقلب شناخته‌اند. در سال‌هاي اخير سازمان‌ها به منظور حفاظت از افشاكنندگان، استراتژي‌هاي نظارتي به‌كار گرفته‌‌اند. يكي از اين استراتژي‌ها، ايجاد مشوق‌هاي مالي است. در اين پژوهش تلاش مي‌شود رابطۀ مشوق‌هاي مالي در ايجاد تمايل به افشاگري و نقش جديت بر اين مشوق‌ها، در حسابداران و حسابرسان بررسي شود. روش: اين پژوهش به لحاظ هدف جزء تحقيقات كاربردي و به لحاظ ماهيت در زمرۀ تحقيقات توصيفي - همبستگي است. جامعه آماري آن، حسابداران و حسابرسان شاغل در شهر شيراز هستند كه با استفاده از فرمول كوكران، 384 نفر به شيوه تصادفي به‌عنوان نمونه تحقيق انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه بوده و براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش رگرسيون استفاده شده است. يافته‌ها: نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده‌ها بر وجود رابطه مستقيم بين مشوق مالي و تمايل به افشاگري دلالت دارد. بر اساس اين يافته‌ها، جديت، باعث افزايش تمايل افراد به افشاگري مي‌شود، اما نقش مشوق مالي را تحت تأثير قرار داده و اثر آن را تعديل مي‌كند. نتيجه‌گيري: مشوق مالي، تمايل افراد را براي افشاي عمل غيراخلاقي افزايش مي‌دهد. ليكن نقش آن درصورتي‌كه عمل جدي باشد كمرنگ مي‌شود. به منظور اثربخشي كنترل‌هاي داخلي، بايد توجه داشت كه مشوق‌هاي مالي در همه موارد اثرگذار نيست، بلكه زماني مفيد است كه اعمال غيراخلاقي جدي نباشد. زيرا افراد در برخورد با موضوعات جدي، بدون مشوق مالي، اعمال غيراخلاقي را گزارش مي‌كنند.