بررسي نظرات مردان همجنسگرا به امر مشاوره در ايران و تجربه زيسته آنان از مراجعه به مشاوره

مراجعه همجنس گرايان به مراكز مشاوره‌اي غيرقابل‌انكار است، اما اينكه ميزان و دليل رجوع چگونه است و چارچوب نظري و عملي متخصصان بهداشت روان با اين مراجعان در ايران چگونه است، سؤال‌هايي است كه هدف اين پژوهش را مشخص مي كند. اين پژوهش به روش پديدارشناسي با مشاركت 15 همجنس گراي مرد در تهران از طريق مصاحبه نيمه ساختاريافته انجام شد. نتايج نشان داد كه 93% مشاركت‌كنندگان براي تغيير گرايش خود اقدام كرده، اما تنها 53% به متخصص رجوع كرده بودند، كه به نظرشان، مشاوران چارچوب عملي صحيحي در اين زمينه به كار نبستند. همچنين 25% مشاوران، همجنس گرايي را طبيعي و 75% آن را اختلال مي دانستند. نتيجه اينكه اكثر مشاركت كنندگان خواهان تغيير گرايش بودند اما نه‌تنها اغلب مشاركت‌كنندگان مسير اشتباهي براي تغيير گرايش اتخاذ كردند، بلكه متخصصان نيز رويكرد تخصصي بومي‌سازي شده‌اي به كار نگرفتند؛ كه نتيجه هردو، بي‌ثمري و سردرگمي براي مراجع و مشاور است. لذا به نظر مي رسد تا زماني كه متخصصان ايراني به يك ديدگاه مشترك در اين زمينه نرسند و از طريق رويكرد بومي‌سازي شده به اين مسئله نگاه نكنند، نه‌تنها رضايت مراجعان افزايش نمي‌يابد بلكه هيچ خدمت روان‌شناختي مفيدي مورد توجه اين مراجعان نخواهد بود.