بررسي تاثير متوكلوپراميد بر كاهش رفلكس تهوع ناشي از قالبگيري

سابقه وهدف: يكي از نگراني هاي دندان پزشكان بروز رفلكس تهوع بيماران هنگام قالب گيري است كه منجر به محدوديت توانايي بيمار در پذيرش اعمال دندانپزشكي مي شود. يكي از روش هاي دارويي استفاده از متوكلوپراميد است. هدف از انجام اين تحقيق بررسي تاثير متوكلوپراميد بر رفلكس تهوع هنگام قالبگيري بر روي بيماران بخش پروتزهاي دنداني دانشكده دندانپزشكي دانشگاه آزاد اسلامي طي سال هاي 1397 و 1398 مي باشد مواد و روش ها: تحقيق به روش كارآزمايي باليني (از نوع مقايسه قبل و بعد) بر روي بيماران مراجعه كننده به بخش ثابت دانشكده دندانپزشكي انجام گرفت. بيماران بايد از لحاظ پزشكي سالم بوده، هيچ گونه سابقۀ حساسيت دارويي يا آلرژي نداشته و هيچ يك از موارد منع مصرف و احتياط مصرف متوكلوپراميد را نداشته باشند و هنگام قالبگيري حالت تهوع آنها براساس معيار VAS بالاي 5 باشد. شدت تهوع حين قالبگيري پيش از تجويز دارو ثبت شد. سپس يك ميلي ليتر (25 قطره) حاوي 4 ميلي گرم متوكلوپراميد به همراه يك ميلي گرم سديم ساخارين به عنوان شيرين كننده تجويز شد. بعد از نيم ساعت مجدداً شدت رفلكس تهوع حين قالبگيري ثبت گرديد. ميزان تغيير در شدت رفلكس تهوع با معيار VAS با آزمون آماري McNemar در محيط نرم افزاري SPSS V25 مورد بررسي قرار گرفت.يافته ها: تحقيق روي تعداد 28 نفر واجد شرايط، 46.4 درصد مرد و 53.7 درصد زن و در سنين 25 تا 56 سال كه همگي رفلكس تهوع ناشي از قالبگيري رتبه بيشتر از 5 را داشتند انجام گرفت، بعد از استفاده از قطره متوكلوپراميد صد درصد بيماران شدت رفلكس تهوع 5 يا كمتر داشتند ( 0/0001˂P ). ميزان رفلكس تهوع پيش و پس از تجويز متوكلوپراميد به ترتيب برابر با 3.3 ± 7.9 و 4.1 ± 1.3 بود. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه به نظر مي رسد كه تجويز متوكلوپراميد مي تواند موجب كاهش رفلكس تهوع ناشي از قالب گيري در دندانپزشكي شود.