الگوي مرگ و مير بيمارستاني سكته‌ي قلبي و عوامل مؤثر بر آن در ايران: يك مطالعه‌ي ملي

مقدمه: در ايران، تا زمان انجام اين پژوهش، مطالعه‌ي جامع و مبتني بر جمعيت، براي تعيين الگوي اپيدميولوژيك سكته‌ي قلبي و به ويژه، تعيين ميزان و عوامل مؤثر بر مرگ و مير بيماران در بيمارستان انجام نشده بود. اين مطالعه با اين هدف انجام گرفت. روش‌ها: اين مطالعه‌ي هم‌گروهي آينده‌نگر و مبتني بر جمعيت، از داده‌هاي 20750 بيمار جديد مبتلا به سكته‌ي قلبي در سال 1391 در ايران استفاده نمود. از Cox Regression و Logistic Regression براي تحليل داده‌ها در نرم‌افزار Stata استفاده شد. يافته‌ها: 72/4 درصد بيماران مرد و مابقي زن بودند و ميانگين و انحراف معيار سن در آنان 13/4± 61/2 سال بود. ميزان كشندگي مرگ بيمارستاني به علت سكته‌ي قلبي برابر 12/1 درصد بود. ميزان بروز مرگ بيمارستاني در زنان بيشتر از مردان بود. اين ميزان در كل كشور 6/74 درصد با حدود اطمينان (CI 95%) 7-6/4 درصد بود. سن بالاتر از 84 سال، جنسيت زن، بي‌سوادي، عدم دريافت درمان ترومبوليتيك، ديابت نوع دو، درد قفسه‌ي سينه قبل از ورود به بيمارستان و درد مقاوم به درمان، انسداد شاخه‌ي راست قلب، تاكي‌كاردي بطني، فيبريلاسيون دهليزي، سكته‌ي قلبي با بالارفتن قطعه‌ي ST، نارسايي قلب و دريافت آنژيوبلاستي مهم‌ترين تعيين كننده‌هاي مرگ بيماران بودند. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج حاصل از اين مطالعه، به نظر مي‌رسد كه سكته‌ي قلبي با بالارفتن قطعه‌ي ST و سن بالاتر از 84 سال بيشترين اثر را بر بروز مرگ بيمارستاني بيماران مبتلا به سكته‌ي قلبي دارد. نتايج اين مطالعه براي برنامه‌ريزي در پايش و بهبود مراقبت‌ها و درمان بيماران كمك كننده است