سازگاري خودآييني با آتوريته ديني

خودآييني از كانت به بعد فضيلتي عقلاني ‌به شمار مي‌آيد كه فرد را مستقل از ديگري داراي توانايي انتخاب و تصميم‌گيري در حوزه‌هايي مانند اخلاق، سياست و معرفت فرض مي‌كند. شخص خودآيين با اين تعريف در مقابل هر آتوريته شامل آتوريته ديني مقاومت نشان مي‌دهد. به همين دليل همواره خودآييني مانع از پذيرش آموزه‌هاي ديني بدون شاهد مستقل قلمداد مي‌شود. در اين تصوير، دوراهي بين باور ديني و عقلانيت انتخاب سختي را پيش روي انسان مدرن ديندار قرار داده است. انسان مدرن ناگزير است عقلانيت را به كنار نهاده و متعبدانه به دين باور داشته باشد يا باورهاي ديني خود را محدود به گزارهاي اندكي كند كه براي آن شاهدي داشته باشد. فيلسوفاني مانند زاگزبسكي، كُدي و رابرت و وود در تلاشند با تحليل دوباره مفهوم خودآييني تفسيري از آن ارائه كنند كه با پذيرش آتوريته معرفتي از جمله آتوريته ديني ناسازگاري نداشته باشد. در اين مقاله پس از مرور تعريف خودآييني و تاريخچه آن بر چرايي تنافي اين مفهوم با آتوريته تمركز مي‌شود. سپس به رابطه اين مفهوم با مفاهيمي مانند استقلال و آتوريته پرداخته مي‌شود. در ادامه با ارائه تفسيري سازگار از اين مفهوم با آتوريته رابطه اين مفهوم جديد با آتوريته ديني تحليل مي‌گردد و صورت‌هايي از سازگاري خودآييني و آتوريته ديني ارائه مي‌گردد.