وضعيّت حقوقي عقد معلّق با تعهّد به ايجاد معلّقٌ عليه

در صورتي كه عقد، معلّق باشد و منشأ، به تحقّق معلّقٌ عليه معلّق گردد كه براي تحقّق آن تعهّدي وجود دارد، عدم تحقّق معلّقٌ عليه لزوماً باعث بطلان  يا به عبارت دقيق تر، انفساخ عقد نيست. به عبارت ديگر، در عقد معلّق، با تعهّد بر ايجاد معلّقٌ عليه، تحقِق معلّقٌ عليه كه شرط ايجاد عقد به معناي محصولي است؛ عدم تحقّق آن لزوماً به معناي شرط فاسخ براي انحلال عقد به معناي مصدري نيست. در اينگونه از عقود، با وجود تعهّد بر ايجاد معلّقٌ عليه، اولاً، نيازي به ذكر مدتي كه معلّقٌ عليه بايد در آن مدت ايجاد گردد وجود ندارد و تعهّد بر ايجاد آن، عقد را از غرري شدن خارج مي نمايد؛ و ثانياً، در صورتي كه براي تحقّق معلّقٌ عليه مدتي مشخّص شده باشد پس از سپري شدن مدت و عدم تحقّق معلّقٌ عليه، با تحليل اقتصادي معامله و اراده ضمني طرفين از انعقاد عقد، مي توان به عدم ضرورت وجود شرط فاسخ براي عقد به معناي مصدري قائل بوده و ادامه عقد يا تحقّق شرط فاسخ را به اراده طرفي كه شرط به نفع او واقع شده است موكول كرد.