اندازه‌گيري و مقايسه‌ي دز تابشي پوست در تصويربرداري از ناحيه‌ي مفصل هيپ به دو روش Computed Tomography Scan (CT Scan) و Stereoradiography

مقدمه: استفاده‌ي گسترده از تصويربرداري Computed tomography scan (CT scan) با افزايش دز تجمعي همراه است. استريوراديوگرافي (Stereoradiography) يك تكنولوژي تصويربرداري مبتني بر اشعه‌ي ايكس است كه با حذف تابش‌هاي پراكنده، مي‌تواند باعث كاهش دز جذبي بيمار و افزايش كيفيت تصوير شود. هدف از انجام مطالعه‌ي حاضر، اندازه‌گيري دز ورودي تابش در دو روش تصويربرداري CT scan و استريوراديوگرافي با دستگاه Electro-optical system (EOS) و مقايسه‌ي مقادير دز بين اين دو روش بود. روش‌ها: اين مطالعه‌ي توصيفي- تحليلي در بيمارستان شهيد صدوقي يزد با استفاده از دستگاه‌هاي تصويربرداري EOS و CT scan انجام شد. 15 بيمار براي هر روش تصويربرداري به روش تصادفي ساده انتخاب و قبل از پرتودهي 9 عدد دزيمتر ترمولومينسانس (Thermoluminescent dosimeter يا TLD) در ناحيه‌ي مورد نظر به طور مساوي در سه نماي قدام به خلف، راست به چپ و چپ به راست نصب شد. در روش EOS، ولتاژ 85 و 110 كيلوولتاژ پيك (Kilovoltage peak يا kVp) به ترتيب براي تصاوير رخ و نيمرخ و در روش CT scan ولتاژ 120 كيلوولتاژ پيك انتخاب شد. TLDها، پس از تابش‌گيري خوانده شدند. ميانگين دز ورودي تابش‌ها محاسبه و داده‌ها با استفاده از آزمون One-Way ANOVA و نرم‌افزار SPSS تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: در تصويربرداري استريوراديوگرافي از نواحي تحتاني با نماهاي قدام به خلف، راست به چپ و چپ به راست، ميانگين دز ورودي تابش به ترتيب برابر با 0.75، 0.26 و 1.14 ميلي‌گري بود. در صورتي كه در نماهاي مشابه براي تصويربرداري CT scan، اين مقادير برابر با 18.08، 10.87 و 10.37 ميلي‌گري به دست آمد. با توجه به نتايج واكاوي آماري، كاهش دز تابشي در تمامي نماهاي تصويربرداري EOS نسبت به روش CT scan به طور كامل معني‌دار بود. نتيجه‌گيري: استفاده از تصويربرداري استريوراديوگرافي به جاي CT scan در تشخيص بدشكلي‌هاي اندام تحتاني، مي‌تواند ميزان دز كمتري را به بيمار تحميل كند و در نتيجه، احتمال بروز سرطان و عوارض جانبي را كاهش دهد.