تأثير واكنش آلرژيك موضعي به گلوكانتيم داخل ضايعه‌اي بر روند بهبود ليشمانيوز جلدي

مقدمه: تزريق سيستميك يا داخل ضايعه‌اي گلوكانتيم در درمان ليشمانيوز جلدي،گاهي منجر به بروز واكنش آلرژيك موضعي مي‌گردد. هدف از اجراي اين مطالعه، بررسي تأثير واكنش آلرژيك موضعي به گلوكانتيم در روند بهبود بيماري ليشمانيوز جلدي بود.روش‌ها: در يك مطالعه‌ي مقطعي گذشته‌نگر، داده‌هاي پرونده‌ي بيماران مبتلا به لشمانيوز جلدي كه در درمانگاه پوست بيمارستان امام رضا (ع) از تاريخ اسفند 1384 تا اسفند 1389 تحت درمان موضعي با گلوكانتيم قرار گرفته بودند، مورد بررسي قرار گرفتند. تمام مواردي كه به گلوكانتيم واكنش آلرژيك موضعي نشان داده بودند، به عنوان گروه مورد و همچنين، مواردي از ليشمانيوز جلدي كه هيچ گونه واكنش آلرژيك به درمان نشان ندادند، به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. بيماران در دوره‌هاي پي‌گيري بعدي از نظر ميزان بهبودي بعد از تزريق گلوكانتيم مورد ارزيابي قرار گرفتند.يافته‌ها: ميانگين تعداد تزريق مورد نياز جهت دست‌يابي به بهبودي كامل در بيماران آلرژيك به گلوكانتيم 3.76 ± 6.54 و در بيماران گروه شاهد 5.14 ± 9.77 عدد بود و بين اين دو گروه تفاوت آماري معني‌داري مشاهده شد (0.002 = P). مدت زمان رسيدن به بهبودي كامل در بيماران داراي واكنش آلرژيك موضعي به گلوكانتيم، به طور غير معني‌داري از نظر آماري، كوتاه‌تر بود.نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد بيماراني كه واكنش آلرژيك موضعي به گلوكانتيم را بروز مي‌دهند، تا دست‌يابي به بهبودي كامل در مقايسه با بيماران غير آلرژيك، نياز به تعداد تزريق كمتري دارند.