تاثير مواجه با محرك مبهم در ظرفيت حافظه كاري و سرعت واكنش در مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه

مقدمه: اختلال استرس پس از سانحه با مشكلات شناختي و هيجاني متعددي همراه است. نتايج مطالعات فراتحليلي حاكي است كه حافظه كاري و سرعت پردازش دو مولفه مجزا با اندازه اثر بالا در بررسي نواقص شناختي اين اختلال مي باشند. هدف پژوهش حاضر بررسي سرعت پردازش و ظرفيت حافظه كاري هيجاني در افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بود كه هر دو با استفاده از تكليف ظرفيت حافظه كاري مورد بررسي قرار گرفته تا تصوير كامل تري از مشكلات شناختي اين اختلال بدست دهد. روش كار: در اين مطالعه 20 فرد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه ناشي از تصادف، 15 شركت ‌كننده درگير در تصادفات جاده اي بدون علائم اين اختلال و 15 نفر فردي كه در طول عمر خود با تصادف شديد رانندگي مواجه نشده بودند به صورت در دسترس انتخاب و پس از انجام مصاحبه تشخيصي مورد ارزيابي حافظه و سرعت پردازش قرار گرفتند. در اين مطالعه از مصاحبه ساختار يافته بر اساس DSM5، مقياس تجديد نظر شده تاثير رويداد، پرسشنامه علائم روان پزشكيHopkins براي ارزيابي نشانه‌ هاي افسردگي و تكليف ظرفيت حافظه كاري ديداري براي ارزيابي ظرفيت حافظه كاري و سرعت پردازش استفاده شد. يافته‌ ها: آزمون تحليل واريانس مختلط با اندازه ‌گيري ‌هاي مكرر نشان داد كه سرعت واكنش افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه در تمام موقعيت ‌هاي تكليف ظرفيت حافظه كاري به صورت معنادار آهسته‌ تر از گروه NonPTSD بود. علاوه بر اين همبستگي منفي معنادار ميان علائم مرتبط با بيش تحريك ‌پذيري، اجتناب و سرعت واكنش پاسخ‌ هاي صحيح در كوشش ‌هاي داراي تصاوير تصادف مشاهده شد. همچنين همبستگي مثبت معنادار ميان علائم مرتبط با افكار مزاحم و سرعت واكنش پاسخ ‌هاي صحيح در كوشش‌ هاي داري تصاوير مبهم (مغشوش) بدست آمد. نتيجه‌ گيري: بر اساس نتايج بدست آمده به نظر مي رسد كه مواجه با تصاوير مبهم (مغشوش) با افزايش افكار مزاحم منجر به كاهش كارآمدي شناختي در مبتلايان به اختلال استرس پس از سانحه مي ‌گردد كه نياز به بررسي بيشتر در مطالعات آينده دارد.