معرفي الگوي «زبامغز» و بررسي نقش آن در برقراري ارتباط مؤثر: گامي فراتر از توانش ارتباطي

مكالمه و برقراري ارتباط مؤثر، نوعي فرايند اجتماعي است كه توسط زنجيره‌هاي واژگاني و زباني نمود پيدا مي‌كند. در واقع سخن را مي‌توان نوعي واسطۀ ارتباطي به‌شمار آورد كه به دانش زباني و توانش سخنگو بستگي دارد؛ اما چنانچه هدف غايي مكالمه برقراري ارتباط مؤثر باشد، بايد فراتر از رسيدن به قصد و نيات شخصي گوينده گام برداشت. در پژوهش حاضر نگارندگان با در نظر گرفتن مفهوم «پساتأثير» در گامي فراتر از توانش ارتباطي، براساس ساختار مغز و كاركردهاي مربوط به لوب‌ها، الگويي به نام «زبامغز» را معرفي مي‌كنند كه افزون بر ساختار واژگاني، به بررسي نقش تفكر، هيجانات، حواس و فرهنگ در ارتباطات مي‌پردازد. اين الگو، زبان را ابزاري براي تغيير رفتار و رشد مي‌داند و براساس ساختار مغز و زبان (زبامغز)، چهار مفهوم زبافكر (شناخت و تفكر در زبان)، زباهيجان (هيجان در زبان)، زباهنگ (فرهنگ در زبان) و زباحواس (حواس در زبان) را مطرح مي‌كند. براساس الگوي زبامغز مي‌توان كاركردهاي كلان مغز را در زبان جستجو كرد و تصوير متفاوت و منسجمي از زبان ارائه داد كه در برقراري روابط مؤثر با ديگران تسهيل‌گر است. از اين منظر در مكالمه، افزون بر زبان خودخواه، زبان دگرخواه نيز بايد مدنظر قرار گيرد و افراد بايد افزون بر توانش ارتباطي به توانش درمان زباني (زبان براي زندگي بهتر) نيز توجه كنند.