مدل‌سازي قابليت اطمينان در نانوربات‌هاي زيستي

نانورباتيك، به عنوان يكي از مهم‌ترين شاخه‌هاي فناوري نانو شامل طراحي، كنترل و برنامه‌نويسي ربات‌ها در مقياس نانو مي‌باشد. با كاربردي شدن بيونانوربات‌ها (نانوربات‌هاي زيستي)، دنياي علم پزشكي دگرگون خواهد شد. با به كارگيري اين اجزاي زيستي، نانوداروها مي‌توانند وارد بدن شده و بخش‌هاي آسيب‌ديده را شناسايي و يا درمان كنند. علاوه برآن، همان‌طوركه مي‌دانيم اشكالات و خطاها همه‌جا وجود داشته و مي‌توانند روي سيستم‌ها تأثير گذاشته و نتايج و اثرات نامطلوبي را درپي داشته باشند؛ بنابراين، نيازمند سيستم‌هايي هستيم كه بتوانند اين اشكال‌ها را تحمل كرده و هم چنان به عملكرد صحيح خود ادامه دهند؛ به‌چنين سيستم‌هايي، سيستم‌هاي تحمل‌پذير اشكال مي‌گويند. در اين مقاله، به بررسي مشخصات تحمل‌پذيري اشكال در سيستم‌هاي بيونانورباتيك ‌پرداخته و راه‌كارهايي براي برطرف‌كردن اين اشكال‌ها با استفاده از مفهوم افزونگي و مدل‌سازي قابليت اطمينان با روش ماركوف ارائه مي نماييم. در نهايت نيز براي اولين بار نانوربات‌هاي زيستي قابل اطميناني با روش افزونگي سه‌پيمانه‌اي ارائه مي شود كه در مقايسه با ساختارهاي موجود استحكام بيشتري داشته و در مقابله با اشكال‌ها و خطاها تحمل‌پذيري اشكال بيشتري دارند.