تحليل سياستي بر ديپلماسي دفاعي - امنيتي جمهوري اسلامي ايران با جمهوري خلق چين

تحولات محيط امنيتي بين المللي و شكل گيري منظومه هاي نوپديد هندسه قدرت جهاني، زمينه ها و سطوح شكل گيري منازعات و همكاري هاي دو يا چندجانبه كشورها را در حوزه دفاعي و امنيتي تحت تأثير قرار داده است. ازاين‌رو رويكرد ديپلماسي دفاعي فعال در نيروهاي مسلح جمهوري اسلامي ايران در بالاترين سطح پيگيري مي شود. دو كشور جمهوري اسلامي ايران و جمهوري خلق چين از قابليت ها و ظرفيت هاي توسعه همكاري و روابط دفاعي و امنيتي در سطح راهبردي با توجه به ويژگي هاي ژئوپليتيكي، ژئواستراتژيكي و... در غرب و شرق آسيا برخوردارند. لذا هدف اصلي اين پژوهش شناخت و اولويت بندي پيشران ها و ابعاد اين همكاري است. اين تحقيق به لحاظ هدف كاربردي – توسعه‌اي و روش تحقيق بر مبناي نوع داده‌هاي موردنياز، موردي زمينه‌اي است. با توجه به حجم جامعه آماري 55 نفر، حجم نمونه بر حجم جامعه منطبق و تمام شمار بوده است. نتايج نشان مي دهد به ترتيب پيشران هاي چهارگانه نظامي، سياسي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي بيشترين نقش را در ديپلماسي دفاعي امنيتي دو كشور دارند. همچنين در اولويت‌هاي مذكور به تفكيك، پيشران نظامي با 20 مؤلفه (انتقال فناوري نظامي با 2/ 98% و اعزام وابسته نظامي با 4/ 96 %)؛ پيشران سياسي با 6 مؤلفه (مبارزه با هژموني آمريكا و نظام تك‌قطبي با 2/ 98 % و حضور در ترتيبات منطقه‌اي نظير شانگهاي با 7/ 92 %)؛ پيشران اقتصادي با 7 مؤلفه (امنيت اقتصادي با 4/ 96 % و احياي جاده ابريشم جديد با 5/ 94 %) و پيشران اجتماعي فرهنگي با 6 مؤلفه (مبارزه با مواد مخدر و قاچاق انسان با 8/ 81 %) بيشترين تأثير و ظرفيت را در ديپلماسي دفاعي شامل مي شوند.