تحليل سبكي غزل هاي كاتبي نيشابوري

كاتبي نيشابوري يكي از بزرگترين شاعران قرن نهم در عصري زندگي مي كرد كه تقليد و نظيره گويي از ويژگي هاي بارز آن بود. اكثر شاعران اين دوره مضامين شاعران پيشين را با كمترين خلاقيّت تكرار مي كردند. هدف اين پژوهش يافتن پاسخ به اين پرسش هاست كه: آيا كاتبي نيشابوري نيز در غزل بدون هيچ ابتكاري راه شاعران معاصر خود را در پيش گرفته و از شاعران دوره هاي قبلي تقليد كرده است؟ به طور كلّي سبك او در غزل هايش چه ويژگي هايي دارد؟ در اين مقاله غزل هاي كاتبي از سه ديدگاه زباني، ادبي فكري با روش توصيفي - تحليلي و مبتني بر مطالعات كتابخانه اي بررسي شده است. بر اساس يافته هاي اين تحقيق، كاتبي دست كم در غزل هايش تا حدّ زيادي از تقليد دور مانده و نوآوري هاي زيادي دارد. از جمله او به نكته يابي، مضمون آفريني، حسن تعليل، اسلوب معادله از نظر فكري غم پرستي كه از ويژگي هاي سبك هندي محسوب مي شود، بيش از ديگر شاعران قرن نهم توجّه كرده كه با استناد به اين ويژگي ها مي توان او را يكي از پيشروان سبك هندي ناميد. با اين حال از ديدگاه زباني و ادبي، بعضي از ويژگي هاي سبك عراقي و خراساني نيز در غزل هاي كاتبي مشهود است.