اثربخشي درمان گروهي مبتني برخود ‌شفقت ورزي بر شادزيستي و تاب آوري دانش آموزان داراي رفتارهاي پرخطر

عوامل بسياري در بروز رفتارهاي پرخطر دانش‌آموزان نقش دارد كه از آن ‌جمله مي‌توان فقدان مهارت‌هاي لازم جهت نحوه روبرو‌ شدن با شرايط دشوار زندگي را نام برد. از اين‌رو پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان‌ گروهي مبتني برخود‌‌‌شفقت‌ورزي بر شادزيستي و تاب‌آوري دانش‌آموزان داراي رفتارهاي پرخطر انجام شد. طرح اين پژوهش نيمه آزمايشي و از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه‌كنترل بود. جامعه‌ آماري پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر سميرم بود كه 24 نفر از آنان به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شده و به شكل تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هرگروه 12 نفر) جايگذاري شدند. برنامه درمان مبتني برخود‌‌شفقت‌ورزي فقط براي گروه آزمايش به مدت 8 جلسه‌ 90 دقيقه‌اي اعمال شد وگروه كنترل چنين مداخله‌اي‌ را دريافت نكرد. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقياس خطرپذيري دانش‌آموزان ايراني (IARS)، پرسش‌نامه شادزيستي‌ آكسفورد (OHI) و مقياس تاب‌آوري (CDRIS) بود. داده‌ها از طريق تحليل كوواريانس تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل‌داده‌ها نشان داد كه درمان مبتني برخود‌شفقت‌ورزي بر ميزان تاب‌آوري و شادزيستي دانش‌آموزان اثربخش بود‌ه ‌است (P 0/01 ). براساس نتايج پژوهش حاضر مي‌توان گفت استفاده از درمان مبتني برخود‌شفقت‌ورزي، تاثير مهمي بر ‌زندگي دانش‌آموزان داراي رفتارهاي پرخطر داشته‌ است و منجر به بهبود شادزيستي و تاب‌آوري اين دانش‌آموزان گرديده ‌است.