بررسي و نقد دو راه‌حل صدرالمتألهين در تطابق نظريه جسماني بودن حدوث نفس انساني با متون ديني

از مهم‌ترين دغدغه‌هاي صدرالمتألهين ايجاد هماهنگي ميان فلسفه و شريعت است. جمله «تبّاً لفلسفة تكون قوانينها غير مطابقة للكتاب و السنة» او، براي همه متعلمين حكمت متعاليه آشناست. با اين حال صدرالمتألهين در مسئله حدوث نفس، خود راهي غير از ظواهر برخي متون ديني (كه ظهور در حدوث نفس پيش از بدن دارند) را برگزيده و قائل به حدوث جسماني نفس شده است. صدرالمتألهين كه خود متفطن به تعارض نظريه خود با ظواهر اين دسته از متون ديني است، براي برون‌رفت از اين تعارض و ايجاد هماهنگي ميان نظريه خود با متون ديني، دو وجه جمع ارائه مي‌دهد. يك راه‌حل او تمايز نهادن ميان نفس و روح و همچنين نفوس كملين و غيركملين بوده و راه‌حل ديگرش قائل شدن به كينونت عقلي براي نفس است. در اين مقاله در پي آن هستيم كه با روش توصيفي ـ تحليلي و با رويكرد انتقادي، به بررسي و نقد راه‌حل‌هاي صدرالمتألهين پرداخته، عدم توفيق وي را در اين مسئله روشن كنيم.