تحليل تطبيقي كيفيت محيط پيرامون ايستگاه‌هاي مترو (مورد مطالعه: ايستگاه‌هاي مترو امام حسين و جابر انصاري كلان شهر اصفهان)

به دنبال افزايش جمعيت و گسترش روزافزون شهرها، نياز به سامانه‌ي حمل و نقل عمومي به منظور سهولت در جابجايي شهروندان و دسترسي آن‌ها به فعاليت‌ها و خدمات ضروري مي‌نمايد. يكي از انواع سامانه‌هاي حمل و نقل عمومي مترو مي‌باشد كه نقش موثري در كاهش ترافيك شهرها دارد و مكان‌يابي مناسب ايستگاه‌هاي آن با توجه به شرايط محيطي اطراف آن مي‌تواند نقش مهمي در افزايش كارايي و عملكرد سامانه مترو داشته باشد. هدف از اين مقاله تحليل تطبيقي ايستگاه‌هاي مترو امام حسين و جابر انصاري در شهر اصفهان و كيفيت محيط پيراموني آن‌ها مي‌باشد. در اين راستا اطلاعات موردنياز از طريق روش‌هاي اسنادي و ميداني (مشاهده‌اي، پرسشنامه‌اي و مصاحبه‌اي) گردآوري شده است و براي اين منظور از روش نمونه گيري تصادفي با جامعه آماري نامحدود استفاده و 122 پرسشنامه توزيع گرديده است. همچنين به منظور تحليل مولفه ها و سنجه‌‌هاي مورد بررسي از آزمون‌هاي آماري T تك نمونه‌اي و يو من ويتني در نرم افزار SPSS و به منظور مشخص نمودن وضعيت نهايي دو ايستگاه  از روش سلسله مراتبي AHp از طريق نرم افزار Expert Choice استفاده شده است. نتايج حاكي از آن است كه بر اساس مولفه هاي امنيت، عدالت، ايمني، پويايي اقتصادي، پويايي اجتماعي، كاربري و دسترسي و سنجه هاي مربوطه و همچنين ميزان اهميت هر يك از آن‌ها، به طور كلي ايستگاه امام حسين در وضعيت بهتري به لحاظ محيط پيراموني نسبت به ايستگاه جابرانصاري به سر مي‌برد و اين وضعيت عمدتا ناشي از قرارگيري ايستگاه امام حسين در يكي از مراكز مهم و سرزنده شهر و قرارگيري ايستگاه جابر انصاري در بطن يك محله مسكوني مي‌باشد.