بررسي اثر متقابل تنش هاي شوري و كم آبياري بر برخي شاخص هاي مورفولوژيك و فيزولوژيك گياه دارويي گل مغربي(Oenohera biennis L.)

گل‌مغربي از جمله گياهان دارويي است كه داراي پتانسيل بالايي براي توليد اسيدگامالينولنيك است كه به عنوان يك واسطه در متابوليسم بدن انسان و سنتز پروستاگلاندي‌ها ضروري مي‌باشد. به منظور ارزيابي تأثير شوري و سطوح مختلف آبياري بر روي صفات مورفولوژيك و فيزيولوژيك گياه دارويي گل‌مغربي، آزمايشي گلداني بصورت فاكتوريل در قالب طرح كاملا تصادفي با چهار تكرار در بهار سال 1397 در محيط ايستگاه هواشناسي دانشكده‌ي كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد انجام شد. فاكتورهاي آزمايش شامل تيمارهاي آبياري در 4 سطح( 100، 85، 70 و 55 درصد ظرفيت زراعي) و تيمارهاي شوري در 3 سطح(1.23، 4 و 8 دسي‌زيمنس بر متر) بودند. بر اساس نتايج اين پژوهش، گياه گل‌مغربي توانست تا قبل از گلدهي در تمامي سطوح، تنش‌هاي شوري و كم‌آبياري را تحمل كند. ولي در مرحله گلدهي نتوانست تنش شوري در دو سطح 4 و 8 دسي‌زيمنس را تحمل كند، و از بين رفت. ارتفاع گياه، قطر ساقه و تعداد شاخه‌هاي جانبي در اثر متقابل تنش‌ها، كمتر از تيمار شاهد شد، در حالي كه طول و عرض برگ نسبت به تيمار شاهد افزايش نشان دادند. اثر ساده كم‌آبياري بر نشت الكتروليت در سطح 0.01، و بر كلروفيل b و كارتنوييد در سطح 0.05 معني‌دار بود. كم‌آبياري باعث افزايش تمامي پارامترهاي فيزيولوژيكي نسبت به تيمار شاهد شد.