تبيين الگوي سياستگذاري توسعه صنعت بانكرينگ ايران (با رويكرد اقتصاد مقاومتي) با استفاده از نظريه داده بنياد

با وجود ظرفيت‌هاي ايران در صنعت بانكرينگ و نقش آن در تحقق سياست‌هاي اقتصاد‌مقاومتي، ايران نتوانسته است به جايگاه مطلوب خود در اين صنعت دست يابد. بخشي از سهم ناچيز ايران از بازار بانكرينگ خليج‌فارس به دليل فقدان تلاش لازم در سياستگذاري جامع مي‌باشد. ‌پس هدف اين تحقيق تبيين سياست‌گذاري توسعه صنعت بانكرينگ ايران و شناسايي عوامل و شرايطي است كه در سياست‌گذاري بايد مورد توجه قرار گيرند. داده‌هاي گردآوري شده كيفي و با رويكرد نظريه داده بنياد مي‌باشد. روش گردآوري داده‌ها، مصاحبه عميق با 16 نفر از خبرگان فعال در حوزه بانكرينگ بوده و نمونه‌گيري به روش گلوله‌برفي انجام شده است. تحليل داده‌ها در سه مرحله كدگذاري باز، كدگذاري انتخابي و كدگذاري محوري، انجام شده است. پس از كدگذاري باز، مفاهيم و مقوله‌ها استخراج شد. در مرحله كدگذاري محوري سياستگذاري توسعه صنعت بانكرينگ به‌عنوان مقوله اصلي در نظر گرفته شده و شرايط علي، سياست‌هاي توانمندساز( 8 سياست)، سياست‌هاي تسهيل كننده (5 سياست)، سياست‌هاي واسطه‌اي(5 سياست) و پيامدهاي تحقق توسعه صنعت بانكرينگ ارايه شده است.