توانمندي شناختي سالمندان: نقش خودفراروي، خود شفقت ورزي و عاطفه مثبت

افزايش سن و آغاز سالمندي با تغييرات گريزناپذير در توانمندي شناختي همراه مي باشد. بنابراين با توجه به سالمندي جمعيت و اهميت كاركردهاي شناختي در اين دوره سني حساس، شناسايي عوامل مؤثر بر توانمندي شناختي سالمندان در جهت تقويت كاركردهاي شناختي آنها سزاوار توجه مي باشد. از اين رو پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش خودفراروي، خود شفقت ورزي و عاطفه مثبت در پيش بيني توانمندي شناختي سالمندان صورت پذيرفت. روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي سالمندان (60 تا 70 سال) شهر كرمان در سال 1398 بود. نمونه پژوهش شامل 208 سالمند بود كه با استفاده از روش نمونه گيري دردسترس از كانون بازنشستگان استان كرمان انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه هاي توانمندي شناختي نجاتي،  شفقت ورزي نف و خودفراروي لوينسون و همكاران بود. داده هاي گردآوري شده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد خودفراروي، خودشفقت ورزي و عاطفه مثبت با توانمندي شناختي سالمندان رابطه مثبت معناداري دارند (P 0/01). نتايج تحليل رگرسيون نيز حاكي از آن بود كه خودفراروي و عاطفه مثبت مي توانند توانمندي شناختي سالمندان را پيش بيني كنند (P 0/01 )، در حاليكه خود شفقت ورزي قادر به پيش بيني توانمندي شناختي سالمندان نبود. بنابراين با تكيه بر يافتههاي پژوهش حاضر، به نظر مي رسد بتوان با بهره گيري از فنون درماني مبتني بر نظريه خودفراروي و فراهم نمودن مداخلات درماني مبتني بر افزايش عاطفه مثبت در جهت تقويت توانمندي هاي شناختي و پيشگيري از نارسايي هاي شناختي سالمندان اقدام نمود.