همگرايي معماري ايراني با هنر نگارگري

بيان مسئله: يكي از راه‌هاي فهم و احياي اصول موجود در معماري ايرانياسلامي، رجوع به نگارگري است. براي فهم اين نگارگري‌ها، بايد ويژگي‌هاي آنها را شناخت و به شيوۀ بياني، به اصول حاكم در آن و تصويركردن معماري دست پيدا كرد. بررسي چگونگي خلق فضا و استفاده از اصول معماري ايران در آثار هنرمند ايراني، به درك هرچه بهتر نگارگري ايران كمك مي‌كند‌‌. علاوه بر آن، عدم وجود روشي منسجم و نظام‌مند براي شيوۀ بيان و فهم تصاوير نگاره‌ها، كه از آنها به عنوان اسناد تاريخي معماري اسلامي ياد شده است، لزوم شناساندن اين دو هنر را بر يكديگر بيش از پيش ايجاب مي‌كند‌‌.پرسش تحقيق: با بررسي نقش نگاري از معماري ايران در نگاره‌هاي مينياتور سنتي و تطبيق با آثار تاريخي هم‌دوره، به چه اصول و نكاتي مي‌توان پي برد؟هدف پژوهش: هدف از بررسي تطبيقي مفاهيم بنيادي معماري ايراني با هنر نگارگري، يافتن پركاربردترين اصول و مفاهيمِ معماري ايراني تجلي‌يافته در فضاي نگاره‌هاست. روش تحقيق: روش پژوهش مقالۀ حاضر داراي ماهيت نظريكاربردي است و از نظر اهداف نيز از نوع كيفي با رويكرد تطبيقي است. همچنين منابع از روش كتابخانه‌اي گردآوري شده و با استفاده از تحليل كيفي و تحليل گرافيكي، تجزيه و تحليل شده‌اند.نتيجه‌گيري: يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد نگارگران ايراني با پيروي كامل از اصول موجود در معماري ايراني و به صورت آگاهانه، با استفاده از تمهيداتي، آنها را به تصوير كشيده‌اند كه نشان‌دهندۀ همگرايي و انطباق با اصول موجود در معماري سنتي است. درپي آن با اثبات همگرا بودن اصول موجود در هنر نگارگري با اصول معماري ايراني، مشخص شد اصول رايج موجود در مفهوم سير از كثرت در وحدت، كه از مفاهيم پايه در معماري اسلامي ايران است، بيشترين تجلي را در خلق فضاي نگاره داشته است.