مديريت سيستمي دماي پردازنده‌هاي چندهسته‌اي براي زبان‌هاي موازي مبتني بر زمانبند ربايش كار

در سال‌هاي اخير، دماي بالا و توان مصرفي زياد در پردازنده‌هاي چند‌هسته‌اي به يك چالش اساسي براي سازندگان و كاربران اين پردازنده‌ها تبديل شده است. با رشد دماي پردازنده، هزينه‌هاي خنك‌سازي و مصرف توان افزايش ‌يافته و طول عمر پردازنده كاهش مي‌يابد. در اين تحقيق، يك الگوريتم مديريت دماي پويا در سطح سيستم عامل پيشنهاد شده است كه در اجراي برنامه‌هاي موازي مبتني بر زمانبند ربايش كار، دماي پردازنده را در محدوديت درخواستي كاربر مديريت مي‌كند. از اين رو، ما دو مدل دمايي و كارايي را جهت پيش‌بيني دماي آينده و تخمين ميزان تغييرات كارايي برنامه پيشنهاد داديم. با استفاده از مدل‌هاي پيشنهادي، الگوريتم پيشنهادي تعداد هسته‌هاي فعال و فركانس پردازنده را به نحوي تعيين مي‌كند كه دما از محدوديت تعيين شده پايين‌تر نگه داشته شده و كمترين آسيب ممكن به كارايي برنامه وارد گردد. آزمايشات بر روي سيستم واقعي نشان داد كه الگوريتم پيشنهادي به طور ميانگين 28 درصد كارايي بالاتري از الگوريتم آگاه از همسايگي داشته و برخلاف اين الگوريتم، هرگز از محدوديت دمايي تعيين شده تخطي نمي‌كند.