تغييرات گستره‌هاي رو به دريا و خشكي رويشگاه‌هاي مانگرو در سواحل استان هرمزگان

كاهش بارندگي و وقوع خشكسالي با محدود كردن مهاجرت مانگروها به‌سمت خشكي، سبب افزايش آسيب‌پذيري اين اكوسيستم‌ها نسبت به بالا آمدن سطح آب درياها مي‌شود. بنابراين پايش تغييرات گستره‌هاي رو به خشكي و درياي مانگروها مي‌تواند اطلاعات ارزشمندي را در مورد ميزان آسيب‌پذيري آنها به بالا آمدن سطح آب دريا ارائه دهد. هدف از پژوهش پيش‌رو بررسي روند تغييرات گستره‌هاي رو به خشكي و درياي مانگروها در طول سواحل استان هرمزگان است. بدين منظور، با استفاده از تصاوير ماهواره‌اي پوشش مانگروها در سه رويشگاه خمير، تياب و جاسك در سال‌هاي 1986، 1998 و 2016 نقشه‌سازي شد و تغييرات گستره رو به خشكي و رو به درياي رويشگاه‌ها در مقاطع زماني ذكر‌شده بررسي گرديد. نتايج نشان داد كه در دوره زماني پس از سال 1998 كه منطبق با دوره‌هاي بلندمدت خشكسالي در سواحل جنوبي ايران است، از وسعت گستره‌هاي رو به خشكي مانگروها كاسته شده است (272.7 هكتار كاهش در رويشگاه خمير) و يا آنكه روند توسعه گستره‌هاي رو به خشكي رويشگاه‌ها كاهش چشمگيري داشته است؛ به‌طوري كه در رويشگاه‌هاي تياب و جاسك ميزان افزايش وسعت گستره رو به خشكي به ترتيب از حدود 463 و 165 هكتار در دوره پيش از سال 1998 به حدود 35 و 13هكتار در دوره پس از سال 1998 كاهش يافته است. در كنار تاثير قابل‌توجه كاهش بارندگي، عوامل انساني همانند چراي دام و تهيه چوب سوختي (بويژه در مانگروهاي واقع در روبشگاه خمير)، توسعه آبزي‌پروري و آلاينده‌ها نيز نقش موثري در پسروي اين رويشگاه‌ها داشته‌اند.