اثربخشي مشاوره گروهي مبتني بركيفيت زندگي بر افسردگي، اضطراب و استرس در بيماران ديابتي با آسيب شبكيه چشم

هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي مشاوره گروهي مبتني بركيفيت زندگي بر افسردگي، اضطراب و استرس در بيماران ديابتي با آسيب شبكيه چشم شهر اصفهان بود. روش اين پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون پيگيري با گروه كنترل بود. نمونۀ پژوهش شامل 40 نفر از بيماران ديابتي با آسيب شبكيه چشم بود كه به موسسه خيريه ديابت اصفهان مراجعه كرده بودند و ملاك‌هاي ورود به مطالعه را دارا بودند. اين افراد، به صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي ساده در دو گروه مساوي آزمايش و كنترل گمارده شدند. مداخله به شيوه گروهي، طي 8 جلسه‌ بر روي گروه آزمايش اجرا شد. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه افسردگي، اضطراب و استرس (DASS) بود كه شركت‌كنندگان در مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري به سئوالات آن پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده ها نيز، از روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري‌هاي مكرر استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين گروه آزمايش و كنترل از لحاظ نمرات افسردگي، اضطراب و استرس تفاوت معناداري وجود دارد (0.01 P) و نمرات پس‌آزمون، در مرحله پيگيري مقياس‌ها نيز نسبتا ثابت مانده است. لذا از يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه مشاوره گروهي مبتني بر كيفيت زندگي، نقش مهمي در كاهش افسردگي، اضطراب و استرس بيماران ديابتي با آسيب شبكيه چشم ايفا مي‌كند.