فرهنگ رحم‎ اجاره‎اي در جامعه‎ ي ايراني شهر تهران

در اين پژوهش از طريق روش پديدارشناسي و با استفاده از نظريه كاركردگرايي به بررسي تجربۀ زيسته زنان درگير در پديده رحماجارهاي پرداختهايم. 34 مشاركتكننده در اين تحقيق به شكل هدفمند و از طريق حضور در مراكز درمان ناباروري از بين زنان گيرنده فرزند، واسطه ها و مادران واقعي در سال 1398 انتخاب شدهاند. به نظر ميرسد با توجه به شايع بودن ناباروري در بسياري از زوجها، فاصله شديد طبقاتي و فقدان مهارتهاي شغلي لازم در زنان ايراني، شاهد رشد اين روش جديد بارداري در كشور خواهيم بود. نتايج نهايي تحقيق نشان ميدهد كه گرچه مادران واقعي با استفاده از اين روش داراي فرزند مي شوند، اما داغ ناباروري در آنها از بين نميرود. همچنين زناني(مادران واقعي) كه از طريق مادري جايگزين داراي فرزند ميشوند احساس ميكنند كه تجربه آنها از مادر بودن كامل نيست و يك تيپ از مادري ناقص را تجربه ميكنند، به همين سبب آنها با استفاده از برخي تمهيدات، به مشاركت پرستارانه از مادرجايگزين دست ميزنند تا از اين طريق، در فرايند بارداري و مادرشدن سهيم شوند. ما در اين تحقيق نشان داديم كه چگونه اين روش از فرزندآوري موجب كالاييشدن فرايندهاي فرزندآوري و مادري شده است.