تحليل رابطه خودكارآمدي و نشاط كاري با نقش ميانجي اميدواري در معلمان مقطع ابتدايي شهر بيرجند

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش خودكارآمدي در نشاط كاري با ميانجي‌گري اميدواري معلمان انجام گرفته است. روش پژوهش توصيفي‌ همبستگي و جامعه آماري شامل معلمان مقطع ابتدايي شهر بيرجند در سال تحصيلي 1396-1397 به تعداد 1500 نفر بودند كه با استفاده از نمونه گيري طبقه‌اي (برخورداري و جنسيت)، تعداد 306 نفر انتخاب گرديد. براي سنجش متغير خودكارآمدي و اميدواري از پرسشنامه لوتانز (2007) و نشاط كاري از پرسشنامه شايروم (2004) استفاده گرديد. ضريب پايايي پرسشنامه ها با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ بررسي و براي خودكارآمدي 0.84، اميدواري 0.84 و نشاط كاري 0.91 برآورد گرديد. تجزيه و تحليل داده ها در سطح توصيفي (فراواني، ميانگين و انحراف معيار) و سطح استنباطي (همبستگي پيرسون، تحليل واريانس، رگرسيون و الگويابي معادلات ساختاري) انجام گرفت. نتايج حاكي از آن بود كه خودكارآمدي با ميزان 0.55=Beta پيش بيني كننده نشاط كاري و با 0.73=Beta پيش بيني كننده اميدواري است. هم چنين اميدواري با 0.68=Beta پيش بيني كننده نشاط كاري معلمان ابتدايي شهر بيرجند مي‌باشد. يافته ها نشان داد كه اميدواري نقش ميانجي بين خودكارآمدي و نشاط كاري ايفاء مي كند و مدل پژوهش از برازش خوبي برخوردار بود.