بررسي مضامين مقاومت و استعمار ستيزي در اشعار فرخي يزدي و پابلونرودا

ادبيات پايداري، معمولا به آثاري اطلاق مي شود كه تحت تأثير شرايطي چون اختناق و استبداد داخلي،نبود آزادي هاي فردي و اجتماعي،غصب قدرت و سرزمين و سرمايه هاي ملي،قانون ستيزي و قانون گريزي و غيره شكل مي گيرند.زبان اين گونه ي ادبي، صريح و شيوه ي ظهورش باتوجه به شرايط هر دوره ي تاريخي،متنوع و متفاوت است.ادبيات پايداري، مختص سرزمين خاصي نيست و درهنگام نبرد، شاعراني كه احساسات قوي تري دارند، به سرودن اشعاري با اين مضامين مي پردازند.فرخي يزدي، از شاعران و گويندگان عصر مشروطه ي ايران و پابلو نرودا از شيلي،به عنوان دو شاعر مطرح در زمينه ي ادبيات پايداري و مقاومت مي باشند. اينان، همدوش با ديگر مردم، سلاح قلم را عليه دشمن بر دوش گرفته، عميق ترين احساسات و عواطف خود را در زمينه ي استقلال ملت و حريّت مردم و ممكلت خود بيان كرده اند. اينان هركدام، زبانِ زمان خود بوده و با سروده هايشان، آزادي و عشق به وطن را فرياد زده اند.آنچه دراين جستار بدان پرداخته شده، بررسي جلوه هاي مضامين مقاومت، استبدادستيزي و به طوركلي مقوله هاي ادبيات پايداري در اشعار فرخي يزدي و نرودا مي باشد.