بررسي رابطه جهت‌گيري هدف و موفقيت تحصيلي در بين دانشجويان مامايي دانشگاه علوم‌ پزشكي يزد

مقدمه: جهت‌ گيري هدف يكي از عوامل موثر بر موفقيت تحصيلي است كه رفتار تحصيلي را جهت مي‌دهد و قادر به تبيين رابطه بين باورهاي دانشجو درباره موفقيت تحصيلي و درگير شدن و استمرار داشتن در انجام يك تكليف يادگيري است. روش كار: در اين مطالعه توصيفي مقطعي، ١٣٥ نفر از اين دانشجويان مامايي دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد با استفاده از پرسشنامه هدفگرايي تحصيلي بوفارد مورد بررسي قرار گرفتند. اين پرسشنامه مشتمل بر ٢٠ سوال در سه بعد جهت‌گيري تسلط، عملكردي و اجتنابي بود. معدل دانشجويان ملاك موفقيت تحصيلي قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده ها با آزمون تي تست و آناليز واريانس يك طرفه انجام شد. يافته‌ها: بر اساس نتايج مطالعه، ميانگين و انحراف معيار جهت‌گيري تسلط 4.33±23.68، جهت‌گيري عملكردي .36 ±27.65 و جهت‌گيري اجتنابي 4.91±25.14 است. ارتباط معني داري بين جهت‌گيري عملكردي و اجتنابي با موفقيت تحصيلي وجود دارد. همچنين بين سن(0.0001=P) ، وضعيت تاهل(0.001=P) و وضعيت اشتغال (0.02=P) نيز با انواع جهت‌گيري هدف ارتباط آماري معني‌داري وجود دارد. نتيجه‌گيري: جهت‌گيري هدف اكثر دانشجويان از نوع عملكردي و سپس اجتنابي بوده و جهت‌گيري تسلط كمتر است، لذا با در نظر داشتن نقشي كه جهت‌گيري هدف بر موفقيت تحصيلي دارد، مي‌توان برنامه‌ريزي لازم جهت ايجاد نوع جهت‌گيري ارجح براي ايجاد يادگيري بهتر، موفقيت تحصيلي بيشتر و كسب توانمندي‌هاي لازم براي فعاليت در بالين پس از فارغ التحصيلي را متناسب با علاقه آن‌ها انجام داد.