بررسي تاثير منابع شخصي و غيركاري بر نتايج عملكردي كاركنان با نقش ميانجيگري تعلق خاطر كاري

زمينه و هدف: امروزه توسعه دانش، مهارت‌ها و توانايي‌هاي كاركنان از طريق شيوه‌هاي مؤثر منابع انساني يكي از كليدهاي موفقيت سازمان‌هاست. اين پژوهش با هدف شناخت ميزان تأثير منابع شخصي و غيركاري بر نتايج عملكردي كاركنان صف بانك‌ها با نقش ميانجي‌گري تعلق خاطر كاري انجام شده است. روش‌شناسي: پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر نوع، توصيفيپيمايشي، از نظر ماهيت داده‌ها كمي و از حيث روابط بين داده‌ها هم‌بستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل مديران و كارشناسان شعب بانك شهر در استان تهران كه حداقل داراي مدرك كارشناسي بودند، است. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران در جامعه 1000 نفري، 278 تعيين شد. روش نمونه‌گيري در اين پژوهش، نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي بود. ابزار جمع‌آوري داده‌ها، پرسش‌نامه بوده است. براي آزمون فرضيه‌هاي پژوهش از تكنيك معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان دادند كه حمايت خانواده بر خودكارآمدي و تعلق خاطركاري تأثير مثبت و معنادار دارد. تمايل به ترك كار زود‌هنگام، عملكرد دروني نقش، عملكرد بازيابي و عملكرد فرانقشي نيز تحت تأثير تعلق خاطر كاري هستند. خودكارآمدي در تأثير حمايت خانواده بر تعلق خاطركاري نقش ميانجي دارد. تعلق خاطركاري در تأثير حمايت خانواده بر تمايل به ترك كار زود هنگام، عملكرد درون نقشي، عملكرد بازيابي و عملكرد فرانقشي و تعلق خاطركاري در تأثير خودكارآمدي بر تمايل به ترك كار زودهنگام، عملكرد درون نقشي، عملكرد بازيابي و عملكرد فرانقشي  نقش ميانجي دارد. نتيجه‌گيري: نتايج نشان مي‌دهد هرچقدر ميزان تعلق خاطر ناشي از منابع شخصي و غيركاري كاركنان بانك افزايش يابد، به همان ميزان مي‌توان عملكرد كاركنان را پيش‌بيني كرد.