كاربرد رويكرد تلفيقي سلسله مراتبي فازي در اولويت بندي اصلاح تقاطع هاي درون شهري در جهت افزايش ايمني عابران پياده

همه‌ساله نزديك به 1.35 ميليون نفر در جهان، جان خود را به‌علت حوادث ترافيكي از دست مي‌دهند كه 50 درصد آن مربوط به كاربران آسيب‌پذير (عابران‌پياده، دوچرخه‌سواران و موتورسواران) است. با توجه به تأثير عوامل مختلف بر تصادفات عابران پياده، نظير رفتار عابران پياده و رانندگان، ويژگي‌هاي هندسه مسيرها، ابزارهاي كنترل ترافيك و كاربري زمين‌هاي اطراف، دست‌يابي به ايمني عابران‌پياده پيچيده شده است. هدف از اين پژوهش، اولويت‌بندي اصلاح تقاطع‌هاي حادثه‌خيز براساس عوامل مؤثر بر ايمني عابران پياده در 25 تقاطع مهم منطقه 11 شهرداري تهران است كه در مجموع تعداد تصادف در سال‌هاي 1395 الي 1397 در اين 25 تقاطع و حوزه تأثير 50 متري آنها بيش از 25درصد كل تصادفات است و بيش از 40درصد از كل مرگ‌وميرهاي ناشي از تصادفات اين منطقه را عابران پياده تشكيل مي‌دهند. بر همين اساس، ابتدا از روش‌هاي اولويت‌بندي مقاطع حادثه‌خيز نظير فراواني تصادفات عابران پياده، نرخ تصادفات عابران پياده، بررسي شاخص هم‌سنگ خسارات مالي و روش تلفيقي سلسه مراتبي- فازي استفاده شده است كه به‌منظور تشخيص شاخص‌ها و معيار‌هاي اولويت‌بندي از پرسش‌نامه‌اي با طيف‌هاي 9 درجه‌اي فازي جهت تحليل زوجي بين شاخص‌ها استفاده شد. نتايج نشان‌گر وزن بيشتر شاخص‌ كاربري تجاري (37 درصد نسبت به ساير شاخص‌هاي كاربري زمين) و منفعت به هزينه (17 درصد نسبت به ساير شاخص‌هاي ايمني) در اولويت‌بندي تقاطع‌ها است. درنهايت براساس شاخص‌هاي اولويت‌بندي، تقاطع مولوي- ولي‌عصر (عج) بيشترين اولويت اصلاح را به‌خود اختصاص مي‌دهد.