مهار بيماري پاخوره گندم با استفاده از تركيبات القاكننده مقاومت

استفاده از تركيبات القاكننده مقاومت همچون تركيبات فرار ميكروبي، يك راهبرد نوين براي مهار بيمارگرهاي گياهي با استفاده از توان ژنتيكي گياه است. در اين پژوهش، اثر بازدارندگي تركيبات القاكننده مقاومت بنزوتيازول، متيل ساليسيلات، متيل جاسمونات، بوتان دي اُل، ايندول و استوئين بر رشد قارچGaeumannomyces graminis var.  tritici  و همچنين مهار بيماري پاخوره گندم در شرايط گلخانه‌اي در قالب طرح كاملاً تصادفي انجام شد. بذور گندم رقم پيشگام ضدعفوني سطحي شده و در محلول 100 ميكرومولار تركيبات القاكننده مقاومت و شاهد (آب مقطر) به مدت 30 دقيقه قرار داده شدند. بذرها در گلدان‌هاي حاوي مايۀ بيمارگر كشت شدند و گلدان‌ها به مدت 30 روز در شرايط گلخانه نگهداري شدند. آزمون بازدارندگي مستقيم رشد بيمارگر در شرايط تشتك پتري نشان داد كه سه تركيب ايندول، بوتان دي اُل و استوئين به عنوان بهترين تيمارها به ترتيب تنها باعث 14.29، 14.29 و 8.27 درصد بازدارندگي از رشد قارچ نسبت به شاهد شدند. ارزيابي صفات رشدي گندم نشان داد كه تيمارهاي مورد آزمايش در صفت وزن خشك ريشه تفاوت معني داري با شاهد آلوده ايجاد نكردند ولي در صفت وزن خشك اندام هوايي، تيمارهاي بنزوتيازول، استوئين و متيل ساليسيلات وزن خشك را به‌صورت قابل‌توجهي افزايش دادند. همه تركيبات مورد استفاده قادر بودند خسارت بيمارگر را به‌صورت قابل‌توجهي كاهش دهند. بيشترين كاهش بيماري نسبت به شاهد آلوده در تيمارهاي بنزوتيازول و استوئين مشاهده شد كه شاخص بيماري را به ترتيب 60.87 و 57.39 درصد كاهش دادند. استفاده از تركيبات القاكننده مقاومت مي‌تواند رهيافتي اميدبخش در مهار بيماري پاخوره گندم باشد.