مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه بر ابرازگري هيجاني و ترس از صميميت در فرزندان طلاق

مقدمه: طلاق، فرزندان نوجوان را با بحران‌هاي شديد جسماني، هيجاني و اجتماعي مواجه مي‌سازد. از روش‌هاي كاهش مشكلات مرتبط به سلامت مي‌توان به درمان‌هاي شناختي رفتاري و فراتشخيصي يكپارچه اشاره كرد. بنابراين، مطالعه حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه بر ابرازگري هيجاني و ترس از صميميت در فرزندان طلاق انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش فرزندان طلاق مراجعه‌كننده به كلينيك‌هاي خدمات روانشناختي شهر بندرعباس در سال 1398 بودند. تعداد 51 تن با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در سه گروه (هر گروه 17 تن) جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش شامل فرم جمعيت‌شناختي، پرسشنامه ابرازگري هيجاني (Emotional Expression Questionnaire) و مقياس ترس از صميميت دسكاتنر و ثلن (Descutner Thelen Fear of Intimacy Scale) بودند. گروه‌هاي مداخله به‌ترتيب 10 جلسه 70 دقيقه‌اي (هفته‌اي يك جلسه) با روش‌هاي درمان شناختي رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه آموزش ديدند و گروه كنترل آموزشي دريافت نكرد. داده‌ها در نرم‌افزار اس پي اس اس نسخه 19 تحليل شد. يافته‌ها: درمان شناختي رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه در مقايسه با گروه كنترل باعث افزايش ابرازگري هيجاني و كاهش ترس از صميميت در فرزندان طلاق شدند (P 0/05)، اما بين دو روش مذكور در افزايش ابرازگري هيجاني و كاهش ترس از صميميت تفاوت معناداري وجود نداشت (P 0/05). نتيجه ‌گيري: هر دو روش درمان شناختي رفتاري و درمان فراتشخيصي يكپارچه در بهبود ويژگي‌هاي مرتبط با سلامت هيجاني به‌ويژه افزايش ابرازگري هيجاني و كاهش ترس از صميميت فرزندان طلاق موثر بودند. بنابراين، متخصصان سلامت و درمانگران مي‌توانند از روش‌هاي فوق براي افزايش ابرازگري هيجاني و كاهش ترس از صميميت استفاده كنند.