بررسي حضور فرش‌هاي لوتّو در نقاشي‌هاي شمال ايتاليا در دوره‌ رنسانس

فرش به‌عنوان يكي از نمادهاي هنر و تمدن شرق در طول تاريخ، بسيار مورد توجه كشورهاي غربي قرار گرفته است؛ و در دوره‌هاي مختلف، با عناوين گوناگوني مانند هديه‌ پادشاهان، غنيمت جنگي، كالاي تجاري و غيره، به اين ممالك وارد شده است. حضور فرش در نقاشي‌هاي ادوار مختلف هنر غرب، موضوع جالبي براي محققين اين رشته است كه پژوهش‌هاي پيرامون آن از نيمه‌ دوم قرن گذشته شروع شده و تا به امروز در حال بسط و گسترش است. مهم‌ترين و شناخته‌شده‌ترين نوع فرش در نقاشي‌هاي مذكور، فرش لورنزو لوتّو، زير مجموعه‌ فرش‌هاي هولبايناست؛ كه حضور آن در نقاشي‌هاي رنسانس با يكي از آثار سباستيانو دل پيومبو، نقاش ايتاليايي اهل ونيز، شروع شده است؛ و به مدت دو قرن به صورت مستمر در نقاشي حاضر شده است. در اين مقاله با استفاده از روش تحقيق توصيفي و تطبيقي با استناد به منابع كتابخانه‌اي و تصويري، حضور اين فرش در مهم‎ترين آثار مربوط به آن دوران در ايتاليا، با در نظر گرفتن نظريه‎ لوكا برانكاتي بررسي مي‎شود. نتايج حاصل از بررسي نظريه‌ مذكور و توصيف آثار، حاكي از آن است كه فرش، با وجود داشتن ريشه‌هاي شرقي مي‌تواند كليد واژه‌اي مهم و موثر در نقد نقاشي‌هاي رنسانس ايتاليايي باشد.