مقايسه توانايي دولتِ ايران و كشور‌هاي منتخبِ شرقِ آسيا در سياست‌گذاري كوويد-19

COMPARISON OF STATE CAPACITY OF IRAN an‎d SELECTED EAST ASIAN COUNTRIES IN POLICY-MAKING OF COVID-19

در حالي‌كه سياست‌گذاري دولت‌هاي منتخب شرق آسيا (كره جنوبي، هنگ‌كنگ، سنگاپور و تايوان) به عنوان يكي از الگوهاي موفق در مقابله با ويروس كرونا مورد تحسين جهانيان قرار گرفت، درباره اقدامات دولت ايران ديدگاه‌هاي مختلفي مطرح شد. هدف نوشتار حاضر اين است كه از چشم‌انداز مفهوم «توانايي دولت»، به مقايسه اين دو نوع سياست‌گذاري بپردازد. پرسش اصلي پژوهش اين است كه توانايي دولت در ايران و كشورهاي‌ منتخب شرق آسيا چه تأثيري در عملكردِ نظامِ سياست‌گذاري كروناويروس داشته است؟ از اين رو، پس از بررسي رهيافت‌ها و نظريه‌هاي گوناگون در قالب ادبيات نظري، مدل ليندول و تئورل به عنوان معياري براي سنجش و ارزيابي اين سياست‌گذاري‌ها انتخاب شد. يافته‌ها حاكي است پايين بودنِ درجه توانايي دولتِ ايران در مقايسه با دولت‌هاي منتخب شرق آسيا به لحاظ استفاده از ابزارهاي سياستي(اجبارها، مشوق‌ها و تبليغات) و نيز به خدمت گرفتن منابع(درآمد، سرمايه انساني و اطلاعات)، نتايجِ سياستيِ متفاوتي در سياست‌گذاري ويروس كرونا پديد آورد. روش پژوهش، توصيفي، تحليلي و مقايسه‌اي است. براي گردآوري داده‌ها و اطلاعات، از شيوه اسنادي و كتابخانه‌اي استفاده شده است.

While the coronavirus policies of selected East Asian states (South Korea, Hong Kong, Singapore, and Taiwan) have been hailed by the world as one of the most successful models in the fight against the coronavirus, there have been differing views on the Iranian government's actions. The purpose of this paper is to compare these two types of policymaking from the perspective of the concept of " state capacity". The main question of the research is what is the impact of state capacity in Iran and selected East Asian countries in coronavirus policy? After reviewing various approaches and theories in the form of theoretical literature, Lindvall and Theorell model were selected as a criterion for evaluating these policies. According to the findings, the low level of state capacity of the Iranian government compared to the selected states of East Asia in terms of the use of policy instruments (coercion, incentives and propaganda) as well as the use of resources (revenue, human capital and information), led to achieve different policy outcomes in coronavirus policy. The method of this research is descriptive, analytical and comparative and the method of collecting data and information is documentary and library.