نقش ميانجي مهرورزي به خود در رابطه بين طرحواره‌هاي شناختي والدين و شادكامي فرزندان در دانش‌آموزان دوره متوسطه اول شهر تهران

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي مهرورزي به خود در رابطه بين طرحواره‌هاي شناختي والدين و شادي در فرزندان در دانش‌آموزان دوره متوسطه اول شهر تهران انجام شد.روش: اين پژوهش، از نوع همبستگي بود. به منظور جمع آوري داده‌ها از سه فرم كوتاه شادكامي آكسفورد (هيل و آرگايل، 2002)، پرسشنامه طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه يانگ (1990) و مقياس مهرورزي به خود (نف، 2003) استفاده شد. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان متوسطه اول شهر تهران و والد مادر آنها بود كه از اين بين 384 نفر به روش تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. داده‌هاي اين پژوهش با روش تحليل معادلات ساختاري، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج به دست آمده حاكي از آن بود كه طرحواره‌هاي شناختي والدين تاثير مستقيم بر شادكامي فرزندان دارد. در ميان 15 طرحواره ناسازگار در والدين، اثر طرحواره‌هاي احساس بي كفايتي، بي اعتمادي، انزواي اجتماعي، معيارهاي سرسختانه، خويشتنداري ناكافي و نقص بر شادكامي معنادار بود. ضمن اينكه طرحواره‌هاي بي اعتمادي، انزواي اجتماعي، معيارهاي سرسختانه و خويشتنداري ناكافي با ميانجيگري مهرورزي به خود بر شادكامي فرزندان، تاثير معنادار داشت. نتيجه گيري: والديني كه تجارب زندگي آنها منجر به شكل گيري طرحواره‌هاي معيوب در آنها شده، بر تجربه هيجان مثبت در فرزندان خود اثر منفي دارند و با بروز رفتارهاي اشتباه موجب كاهش شادي فرزندان خود مي‌شوند.