نقدي بر تمايز مضاف اليه اسمي و مضاف اليه وصفي

A Critique of the Distinction between Nominal Genitives and Attributive Genitives

طبيب زاده و برادران همتي (1394) براساس معيارهاي مختلف، نقش اسم دوم در ساخت هاي اسم + كسره اضافه + اسم را به دو نوع مضاف اليه اسمي و مضاف اليه وصفي تقسيم مي كنند. آن ها به درستي برخي ويژگي هاي مغفول مانده گروه هاي اسمي زبان فارسي را تاكيد مي كنند، اما به نظر مي رسد در توصيف صحيح اين ويژگي ها ناموفق هستند. اول اينكه آن ها معيارهاي مناسبي براي تشخيص مضاف اليه وصفي و تمايز آن با ساخت هاي ديگر ارايه نمي دهند. دوم اينكه مواردي كه به مثابه نمونه هاي مضاف اليه وصفي مد نظر دارند، با وجود شباهت كلي شان، تفاوت هاي ماهوي با يكديگر دارند و نمي توان آن ها را در يك دسته قرار داد. سوم اينكه آن ها در نهايت معيارهاي قطعي يا جامع و مانع براي تشخيص مضاف اليه وصفي به دست نمي دهند و آن را به عوامل بافتي و كلامي وامي گذارند.

Tabibzadeh and Baradaran Hemmati (2015) argue that the Persian Genitive constructions can be divided into attributive genitives and nominal genitives based on six criteria including the possibility of displacing the nominal and attributive dependents, adding the plural suffix, and the possibility of scrambling or topicalization. Attributive genitives can both precede and follow adjectives. Nominal genitives, on the other hand, do not precede adjectives except for the cases that result in a meaning shift or ungrammaticality of noun phrases. They emphasize a peculiar characteristic of Persian Ezafe constructions, but they are not successful in providing a proper explanation of it. In this article, we attempt to provide a brief account of their position, show some mistakes in their syntactic arguments, and criticize the difference between attributive genitives and compound nouns.