نقد كهن‌‌الگويي پس از يونگ

پژوهش حاضر به شكل نظري به بررسي ابعاد نقد كهن‌‌‌‌الگويي يا يونگي مي‌‌پردازد. نقد كهن ‌‌الگويي تاكنون يافتن ريشه‌‌هاي مشترك و در عين حال ناخودآگاه انساني، بدون در نظر گرفتن عنصر زمان و مكان در آثار ادبي تعريف مي‌‌شده‌است. آنچه از نقد كهن‌‌‌‌الگويي به ذهن متبادر مي‌‌شود، ديدگاه سنّتي و روش پيروان سنّتي يونگ است كه در ايران اين قضيه به دليل كمبود دسترسي به منابع دست اول يا ترجمۀ كافي، نمود بيشتري پيدا مي‌‌كند. تلاش پژوهشگر حاضر، مطالعۀ نظرات بزرگان روانشناسي تحليلي و پسايونگي است. با بررسي ديدگاه‌‌هاي منتقدان، ابعاد مختلف رويكرد كهن‌‌‌‌الگويي مشخص شده و نتيجه گرفته مي‌‌شود كه اين رويكرد برخلاف آنچه در كاربرد آن در ادبيّات ديده مي‌‌شود نسبي، سيال، فردي و وابسته به شرايط است. بنابراين پژوهشگران علاقه‌‌مند به نقد كهن‌‌‌‌الگويي لازم است در ابتدا با معاني دقيق مفاهيم آشنا شوند و پس از آن اقدام به كاربرد اين رويكرد در ادبيّات كنند.