«اطوزنامه» ي ملافوقي، مرام نامه پرپوچ گويي

طرز «تزريق» يكي از سبك هاي رايج و شناخته شده ميانه سده دهم در شعر فارسي است كه به اشعار مسلوب المعني، مضحك، مهمل و هزل آميز اطلاق مي شده و اغلب با عباراتي مطايبه آميز و الفاظي ركيك و گاه دور از هنجارهاي اخلاقي معمول در شعر و نثر فارسي رواج يافته است. در بين شاعران تزريق گوي، فوقي يزدي كه تمام آثار خود را در اين سبك نوشته، با وضع اصطلاح «پرپوچ»، واژه اي فارسي و به مراتب گوياتر و رساتر از «تزريق» ارايه كرده است. وي در مقدمه «اطوزنامه» و درضمن اشعار خويش به مباني فكري و مختصات ادبي اين سبك اشاره كرده است كه مي توان آن را مرام نامه شاعران «پرپوچ گو» و به حقيقت نام اعظم معنازدگي دانست. در مقاله حاضر، ابتدا اصطلاح «پرپوچ» و دلالت هاي معنايي و عوامل سازنده آن معرفي شده؛ سپس با تكيه بر اشعار فوقي يزدي، به مهم ترين عوامل رواج اين سبك، همانند واكنش نقيضه آميز به شاعران طرز خيال دور، مفاسد اخلاقي و نداشتن جهان بيني مركزي، اشاره شده است؛ آن گاه مختصات ادبي پرپوچ گويي، مانند هنجارشكني هاي زباني، هزل و هجو، طنز، نقيضه گويي و كارناوال گرايي، واكاوي شده است.

"Tazrigh" or "Tarze Tarzigh" is one of the known Persian poetry styles in the 10th century, referring to absurd, meaningless, ridiculous and humorous poems. The style is generally recognized for employing taboo concepts and curse words, marked as being against social norms. Among the poets of this period, Fuqi Yazdi, who has written all his works in this style, has introduced the term "Porpooch" [full of meaninglessness], which is far more expressive than "Tazrigh". In the preface of his book, Yazdi has referred to the intellectual foundations and literary coordinates of this style, which can be considered as the manifest of poets who employ this style. The present article aimed at introducing the term "Por pooch" and its semantic implications, and then examining the most salient features of this style such as linguistic aberrations, humor and parody.