تبيين تمايل كشاورزان به استفاده از فناوري‌هاي نوين آبياري در دهستان جوادآباد ورامين

كمبود منابع آب و پيامدهاي زيست محيطي و اقتصادي اجتماعي آن يكي از مهمترين چالش‌هاي توسعه پايدار به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك مي‌باشد. فناوريهاي مختلفي براي مقابله با كم آبي و افزايش بهره‌وري آبياري معرفي شده‌اند. با اين وجود بخش اعظمي از آب مصرفي در بخش كشاورزي با روش‌هاي سنتي آبياري به هدر مي‌رود. هدف تحقيق حاضر بررسي نقش عوامل موثر بر تمايل كشاورزان به استفاده از كشت گلخانه‌اي، آبياري قطره‌اي و باراني در دهستان جوادآباد شهرستان ورامين در سال 1395 مي‌باشد. بدين‌منظور داده‌هاي مورد نياز با استفاده از ابزار پرسشنامه از 173 خانوار روستايي در 7 روستاي منطقه به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي جمع‌آوري شد. ميزان تمايل كشاورزان به هر كدام از روشهاي نوين آبياري با استفاده از آزمون ويلكاكسون اندازگيري شد و عوامل موثر بر آنها با استفاده از رگرسيون چند متغيره به روش گام به گام تحليل گرديد. يافته‌هاي تحقيق نشان داد تمايل كشاورزان منطقه به آبياري باراني از نظر آمار معني‌دار نيست. همچنين حدود 55 درصد از واريانس گرايش آنها به كشت گلخانه‌اي با استفاده از متغيرهاي حمايت مالي و تسهيلات دولت، مقدار كمبود آب كشاورزي، كيفيت آب آبياري و كيفيت خاك زمين‌هاي زراعي و انتظار سود اقتصادي از كاربرد فناوري آبياري قابل تبيين است. همچنين 63 درصد از واريانس تمايل زارعين به بكارگيري آبياري قطره‌اي به متغيرهاي ميزان تحصيلات، ميزان شناخت از هزينه آبياري قطره‌اي، عضويت در تعاوني، سطح زير كشت و ميزان كمبود آب آبياري قابل پيش بيني مي‌باشد.