تعليق تعهدات حقوق بشري دولت‌ها در وضعيت‌هاي اضطراري عمومي؛ بحران كوويد -19

به‌موجب نظام بين‌المللي حقوق بشر، انسان قرن بيست و يكم داراي حق ذاتي نسبت به حقوق بشر مي‌باشد. در اين ميان گرچه دولت‌ها مكلف به رعايت كامل آن شده‌اند، اما از طرفي اين حقوق به اما و اگرهاي مبتني بر حيات و بقا و همچنين امنيت و ثبات كشورها پيوند خورده است. اين در حالي است كه به دليل گره خوردن حق بر سلامت و بهداشت عمومي با ديگر حق‌هاي بشري، استفاده از نظام تعليق در پوشش حفاظت از حق بر سلامت در وضعيت فوق‌العاده كرونا، تحقق حق مزبور را با چالشي مضاعف مواجه نموده است؛ لذا در بخش ذاتي اين چالش، اتخاذ تدابير بهداشتي سازگار با حقوق بشر قرار دارد. اين مقاله به روش توصيفي تحليلي و با فرض امكان تعليق حق‌هاي بشري در وضعيت اضطراري كرونا، درصدد پاسخ به اين پرسش اساسي است كه تحقق حق بر سلامت با تعليق حق‌هاي ديگر بشري، چگونه امكان‌پذير هست؟ در عين ‌حال چه اقداماتي براي كاهش اصطكاك ميان حق بر سلامت با ساير مصاديق حقوق بشري لازم هست؟ به دليل اين‌كه حقوق بشر چارچوبي براي متعادل كردن منافع فردي و جامعه فراهم مي‌كند، تعادل حقوق به‌جاي تعليق يك حق به نفع ديگري مي‌تواند در جهت حل اين تعارض باشد.