شناخت شخصيت اميرالمومنين علي(ع) بر مبناي خودپندارۀ ايشان در نهج البلاغه استراتژي تئوري داده بنياد متني

شناخت نگرشها و تصورات هر فرد درباره خود كه با اصطلاح «خودپنداره» مطرح ميشود، به عنوان سازهاي روانشناختي و بنيادي در سبك زندگي، تاثير زيادي در رشد و سازندگي فكري و اجتماعي انسان و تعليم و تربيت او دارد. به نحوي كه ريشه تمام افعال و رفتار انسان به خودپنداره وي برميگردد و اگر هر اندازه خودپنداره انسان مثبت باشد، كمتر تحت نفوذ عوامل خارجي قرار ميگيرد. هدف نوشتار پيش رو اين است كه با رويكردي توصيفي تحليلي و با اتكا به راهبرد «نظريه داده بنياد»، خطبه ها، نامه ها و حكمتهاي نهج البلاغه را واكاوي نموده تا به چگونگي خودپنداره امام علي(ع) در رابطه با ديگران دست يابيم. به نظر مي رسد مي توان با تامل در سخنان ايشان در نهج البلاغه به معياري دست يافت تا بتوان درستي و نادرستي دعاوي موافقان غلو كننده و مخالفان را ارزيابي نمود. اين امر به فرد كمك مي نمايد تا با معرفي ابعاد ناشناخته شخصيت ايشان و ارائه الگو به عنوان موفق ترين و موثرترين روش تربيتي، بتواند با تمسك به راه و روش ايشان و با آگاهي از ماهيت و شخصيت خود، در زندگي خلّاق، كارآمد وخودشكوفا شود.