رويكردي بر نظريه: حق بر بالاترين سطح قابل حصول سلامت

بارزترين نمود و شاخص ترين بيان از تعهدات دولت ها درخصوص حق بر سلامتي را مي توان در ماده‌ 12 ميثاق بين المللي حقوق اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي مشاهده نمود كه بهره مندي از بالاترين استاندارد قابل حصول سلامت جسمي و رواني را به رسم يت را نمي توان دقيقاً به معناي برخورداري از سلامت « حق بر سلامت » مي شناسد؛ اصطلاح معمول و متعارف فرض نمود، اما به تنوعي از تسهيلات ، امكانات و خدمات اطلاق مي گردد كه دولت هاي عضو به موجب معاهدات بين المللي، بدان متعهد و افراد انساني به واسطه‌ آن، قابليت برخورداري داشته و استحقاق بهره مندي از آن را يافته اند. شايان توجه است، كميته‌ سوم مجمع عمومي سازمان ملل در نگارش ماده‌ 12 ميثاق، تعريف سلامت وضعيت بهروزي كامل جسمي، » مندرج در مقدمه‌ اساسنامه‌ سازمان بهداشت جهاني را به نپذيرفت. با وجود اين، اشاره‌ بند « رواني و اجتماعي و نه صرفاً فقدان بيماري يا ناتواني بالاترين سطح قابل وصول سلامت جسمي و رواني، محدود به » اول ماده 12 ميثاق به حق بر مراقبت سلامتي نيست. برعكس، تاريخچه‌ تدوين و عبارات صريح بند دوم ماده‌ مزبور به اين نكته اذعان دارد كه حق بر سلامت، دربرگيرنده‌ طيف وسيعي از عوامل اجتماعي و اقتصادي است كه شرايط و وضعيتي را پيش بيني و ارتقا مي دهد كه مردم بتوانند زندگي سالمي داشته و به عوامل اساسي مؤثر بر سلامتي، نظير آب سالم ، تغذيه كافي، مسكن مناسب و بهداشت عمومي و حرفه اي دسترسي داشته باشند . بد ين سان ، مصاديق غير حصري مندرج در اين ماده، در تعريف اقدامي كه دولت ها بايد اتخاذ كنند ، رهنمودهايي ارائه مي دهد. اين مقاله تلاش دارد تا فهرست ي از نمونه ه اي فراگير و مشخصي از اقدامات لازم و بايسته را عرضه نمايد كه از تعريف موسع حق بر سلامت ي مندرج در بند 1 ماده مزبور سرچشمه مي گيرد و بدين سان محتواي اين حق را به نحو مندرج در اين نوشتار روشن و تحليلي مفهومي، هنجارين، راهبردي و بلكه كاربرد ي از آن بدست دهد.