ﺎرﮐﺮد ﻧﺸﺎﻧﮥ »ﮔﻞ ﺳﺮخ« در اﻧﺪﯾﺸﮥ واﻗﻊﮔﺮاي ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﯽ

ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﻋﺮان ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪة ﻣﻌﺎﺻﺮ اﯾﺮان، ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﯽ اﺳﺖ. اﺷﻌﺎر وي ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﻨﺎﻇﺮهﭘﺮدازي و روﯾﺎروﯾﯽ ﺑﺎ زﺑﺎن و ﻧﮕﺮش ادﺑﯿﺎت زﻧﺎﻧﻪ )ﻣﺆﻧﺚ( ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ. اﻧﺪﯾﺸﮥ وي ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﯿﻤﺎري، ورود ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﻃﺒﯿﻌﺖ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮاي ﻟﺬت ﯾﺎ آراﻣﺶ ﻣﻄﻠﻮب، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﮥ ﻣﻬﻢ ﮐﻪ زﻣﺰﻣﻪﻫﺎي اﺟﺰاي ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﻪوﯾﮋه ﮔﯿﺎﻫﺎن ﺑﺎزﺗﺎب »ﻋﻤﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺸﺮ، ﺑﻪ وﯾﮋه زن« اﺳﺖ. از ﻣﯿﺎن اﯾﻦ اﺟﺰا، »ﮔﻞ ﺳﺮخ« در ﺷﻌﺮ او ﮐﺎرﮐﺮدي ﻧﻤﺎدﯾﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪ و در ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻤﺜﯿﻞ، در ﺑﯿﺶ از 27 ﻣﻮرد از ﻗﻄﻌﻪ، ﻣﺜﻨﻮي و ﻗﺼﯿﺪه از ﻣﺠﺮاي ﻣﻨﺎﻇﺮه، ﻣﻔﺎﺧﺮه )ﺧﻮدﮔﻮﯾﯽ و ﺣﺪﯾﺚ ﻧﻔﺲ( و ﭘﺮﺳﺶﮔﺮي ﮔﻞ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺑﺎغ و اﺟﺰاي آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ روش ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ـ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﺗﻤﺎم اﺷﻌﺎر رواﯾﯽ -ﮐﻪ درآن ﺷﺎﻋﺮ از ﻧﺸﺎﻧﮥ ﮔﻞ ﺳﺮخ ﺑﻬﺮه ﺑﺮده- ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﻧﻮع ﻧﮕﺎه ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان زن در ادﺑﯿﺎت ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮔﺮدد. ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎر ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ و ﮐﺎرﮐﺮد ﻣﺘﻔﺎوت ﮔﻞ ﺳﺮخ در اﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎ ﺧﺼﻮﺻﺎً و در ﻣﺠﻤﻮﻋﮥ اﺷﻌﺎر ﭘﺮوﯾﻦ ﻋﻤﻮﻣﺎً، ﮔﻮﻧﻪاي ﺧﺎص از واﻗﻊﮔﺮاﯾﯽ زﻧﺎﻧﻪ را در ادب ﺗﻐﺰﻟﯽ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻫﻨﺠﺎرﻫﺎي ﻣﺮﺳﻮم ادب ﻏﻨﺎﯾﯽ و اﺳﺎﻃﯿﺮي ﻗﻮم اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻮده و از اوﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﻣﺪرﻧﯿﺴﻢ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ، در اﯾﻦ ﻧﮕﺮش ﺧﺎص، ﺟﺎﯾﮕﺎه »زن« ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻣﻌﺸﻮق« در ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﺗﻘﺪس ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻣﺎدي وي در اﺟﺘﻤﺎع ﯾﻌﻨﯽ »ﺟﻮاﻧﯽ ﻧﺎﭘﺎﯾﺪار« ﮔﺮه ﺧﻮرده اﺳﺖ.

no abstract