عنوان مقاله :
رابطه فقه و عرفان در انديشه امام خميني
عنوان به زبان ديگر :
The Relationship between Jurisprudence and Mysticism in Imam Khomeini's Thought
پديد آورندگان :
رودگر، محمدجواد پژوهشگاه فرهنگ و انديشه قم - گروه عرفان اسلامي , ابراهيمي پور، قاسم موسسه امام خميني قم - گروه جامعه شناسي , كاظميان سوركي, ابوذر دانشگاه آزاد اسلامي واحد قم
كليدواژه :
فقه و عرفان , شريعت و انسان كامل , امام خميني
چكيده فارسي :
روح انسان با معنويت سازگار است و گرايش به بحث‌هاي عرفاني در جامعه‌ي امروز بسيار به چشم مي‌آيد، برخي از مدعيان، قائل‌اند كه مي‌توان، مراحل سلوكي را بدون توجه به شريعت و فقه طي كرد. امام خميني، شرايع الهي را داراي ظاهر و باطني مي‌دانند كه مي‌توان از ظاهر شريعت به باطن كه حقيقت است، به واسطه‌ي رابطه‌ي طولي كه ميان آنهاست، دست يافت، و ترك ظاهر شريعت را از تلبيسات شيطان برمي‌شمرند. ايشان عمل به دستورات فقهي را در تمام مراحل سلوك و حتي بعد از رسيدن به حقيقت، حتمي دانسته و تغييري در كيفيت عمل كردن به احكام و دستورات شرع را نمي‌پذيرند. ايشان در زمان غيبت، با توجه به نقش انسان كامل در دستگيري افراد و احكام شرعي، جايگاه فقيهان را در تعيين تكليف مقلدان نسبت به احكام و در نگاه حداكثري، جانشينان انسان كامل مي‌دانند. بر اين اساس، در اين پژوهش با روش تحليلي - توصيفي، رابطه‌ي شريعت به معناي خاص آن، يعني فقه، با عرفان در انديشه‌ي امام خميني مورد تحليل و تبيين قرار گرفت.
چكيده لاتين :
The human soul is compatible with spirituality, and the tendency to mystical debates is very evident in today's society. Imam Khomeini considers the divine laws to have an appearance and an interior that can be achieved from the appearance of the Shari'a to the interior, which is the truth, due to the longitudinal relationship between them, and they consider the abandonment of the appearance of the Shari'a as the tricks of Satan . He considers theobservance of the jurisprudential orders to be obligatory in all stages of conduct and even after reaching the truth, and does not accept a change in the quality of acting according to the rules and regulations of the Shari'a. Imam (ra) during his absence, considering the role of a perfect human being in arresting individuals and religious rulings, considers the position of jurists in determining the duty of imitators to the rulings and in the maximum view, the successors of a perfect human being. Accordingly, in this article, an attempt has been made to analyze and explain the relationship between Shari'a in its specific meaning, that is, jurisprudence and mysticism in Imam Khomeini's thought, through a descriptive analytical method
عنوان نشريه :
مطالعات فقهي و فلسفي
