پديد آورندگان :
پاكروان چروده، محمدرضا دانشگاه لرستان - گروه اقتصاد كشاورزي و توسعه روستايي , حسيني، صفدر دانشگاه تهران - گروه اقتصاد كشاورزي , نوري نائيني، سعيد دانشگاه شهيد بهشتي تهران - دانشكده علوم اقتصادي و سياسي - گروه اقتصاد توسعه
چكيده فارسي :
بهبود سطح امنيت غذايي با تاكيد بر عوامل اقتصادي- اجتماعي در سطح خانوار همواره از اهميت بسزايي برخوردار است. در مطالعه پيش رو، پس از ارزيابي سطح امنيت غذايي خانوارهاي مناطق شهري و روستايي استان خوزستان، عوامل اقتصادي، اجتماعي، و نژادي موثر بر آن در سال 1397 شناسايي شد. تعداد 1876 پرسشنامه در مناطق شهري و 1495 پرسشنامه در مناطق روستايي از طريق تكميل پرسشنامه جمع آوري شد. به منظور شناسايي عوامل موثر از مدل رگرسيون لاجستيك استفاده شد. نتايج نشان مي دهد كه 63 درصد از خانوارهاي مناطق شهري و 68 درصد از خانوارهاي مناطق روستايي استان خوزستان دچار سطحي از ناامني غذايي هستند. شهرستان هاي حميديه با 18 درصد، اميديه 25 درصد و دزفول 28 درصد به ترتيب كمترين درصد خانوارهاي داراي امنيت غذايي را در مناطق شهري استان خوزستان دارند. همچنين شهرستانهاي شادگان با 13 درصد، ايذه با 15 درصد و بندر ماهشهر با 18 درصد به ترتيب كمترين درصد خانوارهاي داراي امنيت غذايي را در مناطق روستايي استان خوزستان دارند. نتايح مدل كمي برآورد شده در مطالعه پيش رو نشان داد كه متغيرهاي اشتغال سرپرست خانوار، درآمد، تعداد اتاق و مالكيت خودروي شخصي ارتباط مستقيم و معني داري با سطح امنيت غذايي در مناطق شهري و روستايي دارد. از اين رو، توجه اساسي به عوامل اقتصادي- اجتماعي مرتبط با بهبود سطح امنيت غذايي خانوار پيش از هرگونه مداخله به دليل عدم كارايي اجراي سياست هاي جبران درآمد به عنوان تنها راهگزين بهبود وضعيت امنيت غذايي خانوارها از جمله راهكارهاي سياستي محسوب مي شود.
چكيده لاتين :
Improving food security status through socio-economic determinants is always important at the household level. In this study, after assessing the food security level of households in urban and rural areas of Khuzestan province, associated factors including economic, social, and racial with food security were identified in 1397. To achieve the goals, 1876 and 1495 questionnaires were collected in urban and rural areas respectively. The logistic regression model was used to identify effective factors. The results showed that 63 % and 68 % of households in urban and rural areas face food insecurity respectively. Hamidiyeh county with 18 %, Omidieh 25 % , and Dezful 28 % had the least percent of food secured households in the urban areas of Khuzestan province, respectively. Also, the cities of Shadegan with 13 %, Izeh with 15 %, and Mahshahr port with 18 % had the least percent of food security households in rural areas, respectively. The results of the quantitative estimated model in the present study showed that employment of the head of the household, income, number of rooms and personal car ownership were significantly and directly associated with food security in urban and rural areas of Khuzestan province. Therefore, due to the weakness of income policies which are applying as the only ways to ameliorate food security status in Iran, paying close attention to socio-economic factors related to improving the level of household food security before any intervention is necessary.
