اثر كاربرد سوسپانسيون بيوچار هسته‌ي زيتون بر ويژگي‌هاي فيزيكي و هدررفت خاك حساس به فرسايش

اخيراً بيوچار به عنوان يك ماده ي اصلاحي، به منظور بهبود كيفيت خاك و كاهش فرسايش قابل توجه قرار گرفته ‌است. در اين پژوهش، بيوچار هسته ي زيتون در دماي 650 درجه‌ ي سانتي ‌گراد توليد و مشخصه‌ يابي شد. نمونه خاك رس ‌سيلتي حساس به فرسايش به صورت دست ‌نخورده از منطقه‌ ي رودبار در جنوب استان گيلان تهيه شد. سپس سطوح يك و دو درصد بيوچار در دو دامنه ‌ي اندازه ذرات 25053 و 500250 ميكرون، به صورت تزريق سوسپانسيون به ستون ‌هاي فلزي حاوي خاك دست ‌نخورده اضافه شد. نتايج نشان داد كه تزريق اين سوسپانسيون مي ‌تواند به افزايش پايداري خاك‌دانه، هدايت هيدروليكي و به تأخير افتادن تشكيل رواناب و كاهش رواناب و رسوب منجر شود. بيوچار با اندازه ذرات بزرگ تر (500250 ميكرون) در مقايسه با ذرات كوچك تر (25053 ميكرون)، در بهبود هدايت هيدروليكي و افزايش زمان تأخير رواناب نقش مؤثر تري داشت. از لحاظ كاهش توليد رسوب، بيوچار با اندازه ذرات كوچك تر (250-53 ميكرون) و بزرگ تر (500-250 ميكرون)، به ترتيب در سطح يك و دو درصد تأثير بيشتري داشت؛ در حالي ‌كه بر ميانگين وزني قطر خاك‌دانه و مقدار رواناب تأثير معني ‌داري نداشت. سطح دو درصد در مقايسه با سطح يك درصد بيوچار، در افزايش ميانگين وزني قطر خاك‌دانه، هدايت هيدروليكي و زمان تأخير رواناب تأثير بيشتري داشت. اما به طور كلي از لحاظ كاهش توليد رواناب و رسوب، تفاوتي بين دو سطح كاربرد مشاهده نشد. بنابراين، مي ‌توان نتيجه گرفت كه تزريق سوسپانسيون بيوچار در خاك هاي حساس به فرسايش مي تواند علاوه بر جلوگيري از دست ‌خوردگي در هنگام اضافه كردن بيوچار، به بهبود كيفيت و كاهش فرسايش ‌پذيري منجر شود. اما مي‌ بايست از اندازه ذرات و سطح كاربرد بهينه‌ ي بيوچار براساس هدف نهايي استفاده شود.