نقش پوشش گياهي در شكل‌گيري ناهنجاري‌هاي اجتماعي و ميزان احساس امنيت در پارك‌هاي شهري، نمونه موردي: پارك شوش، منطقۀ 12 تهران

در اين گفتار موضوع اصلي بررسي نقش پوشش گياهان بر ناهنجاري‌هاي اجتماعي و هدف از آن افزايش حس امنيت با كاستن از جنبه‌هاي منفي پوشش گياهان در پارك‌هاي شهري است. ويژگي شاخص اين پژوهش تجربۀ عملي (امكان ايجاد تغيير در پوشش گياهي و ساختار اجرايي پارك) با تجزيه و تحليل داده‌ها به روش تحقيق كيفي است. به همين منظور چهار مرحله طي شده است: مطالعات كتابخانه اي، مطالعات ميداني براي شناخت وضعيت موجود و ويژگي‌هاي پوشش گياهي پارك مورد بحث (پارك شوش در تهران) و ارتباط آن با ميزان ناهنجاري‌هاي اجتماعي و احساس امنيت، به كار گرفتن دستاورد پژوهش‌هاي نظري كسب‌شده در تغيير در پوشش گياهي پارك شوش تهران و سنجش ميزان موفقيت طرح در كاهش ناهنجاري‌هاي اجتماعي و ارتقاي احساس امنيت در آن، براساس شيوۀ تجزيه و تحليل كيفي برگرفته از روش تحقيق كيفي در علوم انساني دكتر محمدرضا حافظ نيا. بنابراين در اين تحقيق كيفي، نوع پوشش گياهان به عنوان متغير مستقل و رفتار كاربران به عنوان متغيرهاي وابسته در نظر گرفته شد. با بررسي‌هاي انجام‌شده و به منظور افزايش احساس امنيت در پارك شوش (به عنوان يكي از پارك‌هاي حوزۀ مديريت شهري نگارنده در منطقه 12 شهرداري تهران)، براساس احكام مستخرج از رويكرد CPTED، تغييراتي در پوشش‌هاي گياهي پارك ايجاد شد. در پي اين تغييرات، كارت‌هاي پلان گرافيكي تطبيقي كه مكان‌هاي وقوع ناهنجاري‌هاي اجتماعي در پلان پارك شوش را قبل از تغييرات در پوشش گياهي (در بهار سال 1385) و بعد از آن (در بهار سال 1387) نشان مي‌دهد؛ تهيه و ترسيم شد. اين بررسي تطبيقي نشان داد كه با ايجاد اين تغييرات در پوشش گياهي پارك شوش وقوع ناهنجاري‌هاي اجتماعي در اين پارك به صورت محسوسي كاهش پيدا كرده و احساس امنيت افزايش يافته است.