مناسبات نظامي امريكا و محمدرضاشاه از جنگ جهاني دوم تا كودتاي 28 مرداد

سياست نظامي ايران در عصر پهلوي دوم ازجمله مسائلي است كه موردتوجه پژوهشگران بوده است؛ ولي آنان سرآغاز پژوهش خود را كودتاي 28 مرداد قرار مي‌دهند؛ اما در اين ميان موضوعي كه مغفول مانده، سياست‌هاي نظامي ايران و آمريكا در دوره پيش از كودتاست. نوشتار حاضر با توجه به اين امر، سؤال اصلي خود را بر سياست‌هاي نظامي آمريكا و ايران از پايان جنگ جهاني دوم تا كودتا قرار داده است تا دريابد هركدام از دو كشور ايران و آمريكا در اين برهه خاص چه استراتژي نظامي را دنبال كرده؟ و با كاربست چه تاكتيك‌هايي درصدد عملياتي كردن آن برآمده‌اند؟ جهت پاسخ به اين سؤال تلاش شده تا با ابتنا بر روش تاريخي و استفاده از اسناد به آن پاسخ داده شود. فرضيه پژوهش بر اين امر استوار است كه امريكا به دلايل سياسي و نظامي بر حفظ استقلال ايران از طريق «ابزارهاي سياسي» تأكيد مي‌كرد در حالي كه محمدرضا شاه بر تقويت نظامي اصرار داشت. يافته‌هاي پژوهش نيز نشان مي‌دهد كه به دليل تسلط آمريكا بر سپهر سياست‌نظامي ايران در اين دوره، درنهايت آمريكا استراتژي خاص خود و راهبرد نظامي‌اش بر ايران را به كرسي نشانده و بر عدم تجهيزوتقويت ارتش ايران تا كودتاي 28 مرداد جامه عمل پوشاند.