واكاوي رابطۀ تراكم واحد مسكوني و كيفيت محيط داخلي مجتمع هاي مسكوني (موردپژوهي: شهرك سپاهان شهر اصفهان)

با افزايش روند شهرنشيني، افزايش تراكم راه حلي اجتناب‌ناپذير براي اسكان جمعيت و همچنين جلوگيري از گسترش افقي شهر است؛ اما چگونگي اين افزايش و ارتباط آن با كيفيت زندگي ساكنان موضوعي بحث‌برانگيز است. هدف از اين مقاله پرداختن به يكي از مقوله‌هاي تأثير متقابل تراكم و كيفيت زندگي از طريق واكاوي رابطه تراكم واحد مسكوني (تعداد واحد مسكوني در يك مجتمع مسكوني) با كيفيت محيط داخلي مجتمع‌هاي مسكوني است و بدين منظور شهرك سپاهان‌شهر در اصفهان نمونه موردي اين پژوهش انتخاب گرديد. به منظور دستيابي به اين هدف، ابتدا مجتمع‌هاي مسكوني شهرك يادشده به 8 دسته تراكمي تقسيم و سپس داده‌‌هاي مورد نياز، به منظور بررسي سنجه‌ها در شهرك سپاهان‌شهر، به روش اسنادي و ميداني (از نوع مشاهده، پرسش‌نامه) جمع‌آوري‌ شدند؛ بدين صورت كه از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌بندي‌شده با روش تخصيص مساوي، با تعداد 136 پلاك در سپاهان‌شهر پرسش شد. ضمن اينكه، ابتدا پارامتريك بودن داده‌ها از طريق آزمون كولموگرف‌ـ اسميرنف بررسي گرديد و سپس از طريق آزمون كروسكال واليس و در پي آن آزمون يوـ من‌ـ ويتني معناداري تفاوت دسته‌هاي تراكمي ساختماني با يكديگر بر حسب تأثير سنجه‌هاي كيفيت محيط مسكوني بررسي و تحليل شد. نتايج حاصله نشان داد كه ارتباط سهمي‌واري بين تراكم تعداد واحدهاي مسكوني و كيفيت محيط داخلي در مجتمع‌هاي مسكوني برقرار است و الگوهاي كم‌تراكم و يا پرتراكمْ كيفيت داخلي بالاتر و درنتيجه مطلوب‌تري نسبت به الگوي تراكمي متوسط در مجتمع‌ها دارند و پيشنهاد مي‌شود كه، با توجه به ويژگي‌هاي اجتماعي و فرهنگي ساكنان سپاهان‌شهر به طور خاص و شهرهاي مشابه به صورت عام براي داشتن مجتمع‌هايي با كيفيت بالاتر محيط داخلي، از الگوهاي كم يا پرتراكم با رعايت معيارهاي مرتبط با كيفيت محيط داخلي استفاده شود.