تأثير پيش آماده سازي قلبي با تمرينات تناوبي شديد بر MDA، SOD و GPX ميوكارد به دنبال القاي سكته قلبي حاد در موش هاي صحرايي نر

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر پيش آماده سازي قلبي با تمرين تناوبي شديد بر آنزيم هاي MDA ،SOD و GPX به دنبال سكته قلبي حاد در موش هاي صحرايي نر است. مواد و روش ها: بر اساس اين هدف، 20 سر موش 8 هفته اي نر با نژاد ويستار (با ميانگين وزني 5.1 ± 224.41 گرم) به 4 گروه كنترل، تمرين، سكته و سكتهتمرين تقسيم شدند. گروه هاي تمريني به دو هفته تمرين تناوبي شديد در چهار بخش پرداختند. بخش اول، سه روز تمرين هر روز دو جلسه و هر جلسه شامل 4 تناوب شديد دو دقيقه اي با سرعت 35 تا 40 متر بر دقيقه كه بين هر تناوب، يك وهله استراحت فعال 2 دقيقه اي در نظر گرفته شد. در بخش دوم، دو روز تمرين، هر روز دو جلسه تمريني حاوي 4 تناوب فعاليت شديد 2 دقيقه اي و 3 تناوب استراحت فعال 2 دقيقه اي بود. بخش سوم، در سه روز تمريني شامل 5 تناوب شديد و 4 تناوب استراحت فعال بود. بخش چهارم، شامل دو روز تمريني با شدتي مشابه بخش سوم، امّا با افزايش يك تناوب فعاليت و استراحت فعال در هر جلسه همراه بود. يافته ها: آزمون تحليل واريانس يك راهه نشان داد كه دو هفته تمرين تناوبي شديد اگرچه موجب كاهش ناحيه انفاركته قلب موش ها مي شود، امّا تغييرات معني داري در MDA، SOD و GPx به دنبال انفاركتوس ميوكارد حاد بين گروه هاي سكتهتمرين و سكته ايجاد نمي كند. بحث و نتيجه گيري: تمرينات ورزشي تناوبي شديد موجب كاهش آسيب بافتي قلب در انفاركتوس مي شود و اين كاهش مستقل از تغييرات عوامل اكسايشي و ضد اكسايشي اتفاق مي افتد.