مسكن دوستدار كودك با تاكيد بر توسعه پايدار نمونه موردي منطقه يك شهر تهران

يكي از مكان‌هاي داراي اهميت براي ايجاد تعاملات روزانه ميان كودك و طبيعت فضاهاي مسكوني است كه به طور متداول كودك در آن ناديده گرفته شده و هويتي براي كودك قائل نمي باشند. حضور طبيعت به صورت هاي متنوع در عرصه‌هاي باز، نيمه باز، بسته در خانه هاي سنتي مي تواند الهام‌بخش بيان مباني نويني براي طراحي مسكن هاي معاصر باشد كه بستر مناسبي براي رشد كودك و تعامل موثر وي با محيط زندگي‌اش را به ارمغان آورد. اين مقاله با هدف ارزيابي اثرات مؤلفه هاي مسكن دوستدار كودك در جهت توسعه پايدار منطقه يك شهر تهران مي باشد. روش تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر روش شناسي تحليلي و پيمايشي با ابزار پرسشنامه مي باشد. جامعه آماري مورد استفاده كارشناسان و خبرگان در حوزه معماري و شهرسازي در منطقه يك شهر تهران مي باشند كه با روش نمونه گيري تصادفي ساده پرسشنامه در اختيار 50 نفر قرار گرفت. يافته ها نشان مي دهد كه بيشترين ميانگين مربوط به متغير خوانايي و آسايش محيطي، كه از متوسط ميانگين بالاتر بوده كه در افزايش و توسعه مسكن دوستدار كودك بسيار اهميت دارد. با توجه به نتايج متغير يادگيري و بازي آزاد با بتاي 0.711 بيشترين ميزان تأثير را بر متغير مسكن دارد. بر اساس اين نتيجه يك انحراف استاندارد در متغير يادگيري و بازي آزاد ميزان مسكن را به ميزان 0.711 انحراف استاندارد افزايش مي دهد، برعكس كاهش يك انحراف استاندارد در متغير يادگيري و بازي آزاد ، موجب كاهش انحراف استاندارد در متغير مسكن دوستدار كودك مي شود.